DISPATCHE 1 : VANAF 2 TOT 9 DECEMBER

Zaterdag 9 december (vanuit Kaapstad)

Zaterdag 9 december (vanuit Kaapstad) Angstige momenten Vorige donderdag gebeurde er een ongelukje op een van de stranden van Kaapstad. Gelukkig zonder veel erg. Maar het had het hele project grondig in de war kunnen sturen.
Omdat de groep nog steeds zat te wachten op het vertrek en van die tijd gebruik wilde maken om allerlei tests uit te voeren, besloten de teamleden om naar het strand te trekken. Niet om te luieren in de zon, maar om de zeilen uit te proberen. De powerkite speelt geen primordiale rol in deze expeditie, in tegenstelling met de grote oversteek van drie jaar geleden. Maar toch: vanaf Blue One zal een deel van de groep naar Holtanna 'zeilen', zo'n 80 km verderop. Zo kan men besparen op het vervoer per Twin Otter en vertrouwd raken met de ijzige omgeving. De zeilen zijn dus mee op reis. Niet alleen moesten ze nog een laatste keer gecheckt worden, maar ook moesten de teamleden die er nog niet mee konden werken ze leren gebruiken. Zoals meestal op dat strand van de stad, stond er een strakke wind (50 km/u). En plotseling, toen het de beurt was aan Ralph Dujmovits om de powerkite uit te proberen, sleurde een windstoot hem wel drie meter hoog de lucht in.
Precies hetzelfde avontuur overkwam Dixie op 4 december 1997, toen hij samen met Alain Antarctica overstak. Met dat verschil dat een landing op zand minder hard aankomt dan een smak op het ijs. Maar toch: Dujmovits bleef onbeweeglijk liggen. Hij werd snel overgebracht naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis, waar een hersenschudding werd vastgesteld. Meer dan twee uur lang kon Ralph zich niets herinneren en bleef hij de andere teamleden maar vragen wat hij daar deed en waarom hij op expeditie ging naar Antarctica!
Uiteindelijk kwam de groep er met de schrik vanaf, want de dag erna zette de arts het licht op groen: Ralph mocht deelnemen aan de expeditie. Hubert gaf deze middag een verklaring voor het ongeluk: de nieuwe zeilen zijn veel 'weerspanniger' en moeilijker te hanteren dan de vorige. Ze zijn wel efficiënter, maar het besturen moet voorzichtiger en preciezer gebeuren. Zaterdagnamiddag waagde de groep een nieuwe poging, want de Iliouchine was nog steeds niet aangekomen. En dit keer is alles vlot verlopen.(mb)

 

Received from a guide based ion Blue One We waren met een groepje van vier. Een van ons droeg gewone schoenen met 'magische sneeuwkettinkjes' om niet uit te glijden. De tweede had speciaal ijsschoeisel aangetrokken en droeg het materiaal om korstmos te verzamelen. De derde skiede en trok een slede achter zich aan. De vierde ten slotte dacht dat moonboots wel zouden volstaan om de confrontatie met het ijs aan te gaan. Die vierde keerde naar het kamp terug met een blauwe knie. De skiër met de slede beleefde een bijzonder hachelijk avontuur op een verraderlijke ijshelling. Die met de gewone schoenen filmde de hele tocht, met inbegrip van de helse glijpartij van de skiër met de slede. En degene die het korstmos moest verzamelen? Wel, die keerde tevreden terug. De opdracht luidde: korstmos verzamelen bij een nunatak en op dezelfde plaats een apparaatje aanbrengen dat een jaar lang de weersomstandigheden zou meten. Kort nadat we vertrokken waren, begon het te sneeuwen. Maar het was ook weer niet zo koud dat we niet zweetten terwijl we langzaam vorderden over de ijsvlakte. Ondertussen vroegen we ons hardop af of en wanneer we beroemde milieudeskundigen zouden worden. Omdat de sneeuwvlokken steeds dikker werden, keken we achterom richting Blue One. Maar de tenten en de mess waren allang uit het gezicht verdwenen, net als de blauwe ijsvlakte trouwens, die nu bedekt was met twee centimeter wollige sneeuw. Hoewel het sneeuwgordijn almaar dikker werd en we nog nauwelijks tien meter ver konden kijken, besloten we onze tocht voort te zetten. We namen contact op met Blue One om de achterblijvers op de hoogte te brengen van onze beslissing en hen te vertellen dat ze zich over ons geen zorgen hoefden te maken. Degene die de slede trok liep voor ons uit en betrad een gevaarlijke ijshelling. Hij negeerde onze goede raad om de slede los te maken en dit stukje zonder slede af te leggen. De rest van de groep bleef samen om het gevaar te trotseren. En toen zagen we de slede plotseling naar beneden glijden aan de linkerkant, onze metgezel achter zich aan slepend. Hoewel we niet erg hoog zaten, moet ik toch toegeven dat indien de ongelukkige de andere kant was opgegleden, het er niet goed voor hem had uitgezien. Degene met de moonboots wilde hulp bieden door zich op de ijshelling te wagen en te proberen de riemen van de slede te pakken te krijgen. Maar het ijs was te glad om rechtop te blijven. De overgeblevenen besloten de persoon met de ijsschoenen niet naar beneden te sturen om de ongelukkige skiër te redden. Ze waren te bang dat ook hij in de problemen zou komen. Dan maar tegen de skiër gezegd dat hij de slede moest losmaken en laten verderglijden, en dat hij eerst en vooral zichzelf moest redden. Maar de man gaf er koppig de voorkeur aan om de slede te redden. Edoch, die ondankbare slede sleurde hem opnieuw mee, en hij kwam meer dan tien meter dieper terecht, terwijl de anderen hulpeloos stonden te gillen. Gelukkig bleven al zijn botten heel. Uiteindelijk lieten we de slede achter en herstelde onze metgezel min of meer van zijn griezelige avontuur. De hemel werd steeds witter en zag er ook steeds dreigender uit. Het werd bovendien almaar kouder. Maar tamelijk snel daarna vonden we het zo begeerde korstmos. We lieten de meetapparatuur achter en bouwden een kleine cairn met stenen om de plek een jaar later gemakkelijk terug te vinden. Onnodig te vertellen dat we tijdens onze terugkeer in een grote boog om de bewuste helling heen liepen. We gaven wijselijk de voorkeur aan een andere route... Lisa

 

Vrijdag 8 december (vanuit Kaapstad)

Twee dagen geleden werd de bagage van de expeditie naar de luchthaven van Kaapstad overgebracht in afwachting van het vertrek. Sindsdien zijn de teamleden stand-by en wachten ze op het verlossende telefoontje.
De laatste mededeling van het logistieke team ANI luidde: 'Maak jullie klaar om morgen, vrijdag 8 december, te vertrekken. Het vliegtuig zou vannacht moeten aankomen.'
Omdat ik Alain Hubert nog naar Blue One vergezeld heb voor zijn grote oversteek, en ik dus ook dat wachten heb meegemaakt, herinner ik me de spanning die ons een week lang in de ban hield en het feit dat we niet echt wisten hoe het zat met de logistiek van het luchttransport.

De laatste tests van het materiaal (zeil, communicatieapparatuur, GPS) werden met succes uitgevoerd. The Wall lijkt helemaal klaar voor het grote avontuur. Ronald Ross wacht nog steeds in Kaapstad en verstuurt regelmatig foto's van de plaats.
Dit weekend zullen we het verhaal publiceren van een gids van Blue One die samen met Ross korstmos verzamelde.

In afwachting kun je ook de andere poolexpedities op de voet volgen. Op de kaarten van antarctica.org zie je hun vorderingen. De Sloveense skiër die alleen de oversteek wilde wagen, heeft zijn expeditie moeten stopzetten op amper een honderdtal kilometer van zijn vertrekpunt Blue One. Klik hier

Zaterdag 2 december (vanuit Kaapstad)

Het volledige team van THE WALL is vorige donderdag, 30 november, om 11.00 uur vertrokken vanuit de luchthaven van Zaventem. Om 22.00 u kwamen de teamleden aan in Johannesburg (met Sabena). Hun grootste vrees werd bewaarheid: drie stuks bagage gingen verloren. Dan zijn ze maar zonder de ontbrekende bagage vertrokken vanuit Joburg en twee uur later aangekomen in Kaapstad, om 2.00 u 's ochtends. De bagage werd, na een paar telefoontjes, gelukkig teruggevonden. Het uitzicht vanuit het appartement waar ze verblijven is schitterend, vertelt Kathelijne: de zee en het strand, en op de achtergrond het silhouet van de bekende Tafelberg. Het team heeft de dag erop wat gewinkeld. De sfeer in de groep is uitstekend. Kathelijne vertelt ons dat het elektronisch materiaal vandaag getest en geregeld moet worden. Het weerbericht: zon, blauwe hemel en 30°C op de thermometer. Indien de techniek het toelaat zullen volgende week een paar interviews die ik vlak voor vertrek maakte op de luchthaven on line gezet worden.