 |
|
|||||||||||||||||||||||||
|
©
photos |
|
|
DISPATCHE 12 : 5 februari
We hadden, waarschijnlijk voor het laatst, contact met de expeditie per satelliettelefoon. Het was Alain Hubert, die net wakker geworden was en ons opbelde vanuit zijn tent. Hubert en René verlieten Sanae vijf dagen geleden, ondanks waarschuwingen voor storm, en dus met slechte vooruitzichten voor de tocht. Gisteren, zondag, zaten beide mannen vast op 37 km van het Duitse station Neumayer, waar het schip Polarstern al aangemeerd ligt. "We zitten sinds gisteren vast in de tent," vertelde Alain. "De zichtbaarheid is niet meer dan 3 meter... Maar we hebben nog tijd om Neumayer te bereiken, want de Polarstern verlaat het station pas op 8 of 9 februari, en de mensen daar verwachten ons..."
En zo kwamen Robert en Hubert zonder ski's te zitten. Ze moesten dus ski's lenen in Sanae, maar die waren duidelijk niet geschikt voor lange afstanden. Hubert vertelt daarover: "Het is eigenlijk toch wel eigenaardig dat de mensen hier geen enkele kennis bezitten over het terrein dat tussen Sanae en Neumayer ligt! We vertrokken dus naar het onbekende. Ondanks het feit dat de ski's het al snel begaven, waardoor we te voet verder moesten, is de reis goed verlopen..." Bovendien weegt Alains slede erg zwaar... Wanneer ze veilig aangekomen zijn in Neumayer zal het duo zoals gezegd inschepen op de Polarstern. Omdat sommige wetenschappers aan boord nog enkele proeven moeten uitvoeren in de Weddellzee, zal de reis naar Punta een dag of twaalf duren. De rest van de groep -- Katelijne, Alain Bidart, Fabrizzio en Ronald -- wachten ondertussen in Blue One op de Iliouchine 76. Een paar dagen geleden kregen we nog slecht nieuws: de Zuid-Afrikaanse satelliet Sunsat, die de gegevens doorstuurde van de weerstations van Ronald Ross, is defect. Volgens de laatste gegevens zou hij definitief buiten dienst zijn. We weten nog niet of dat ook betekent dat al het werk van Ronald tevergeefs geweest is.
"De Ulvetanna is een uitzonderlijke, alleenstaande brok rots met een witte hoed. Het parcours een heel esthetische diëder. Alle klimmers die ooit aan de voet ervan stonden, wilden hem veroveren. Ik wil hem solo beklimmen om mijn avontuur op Antarctica af te ronden. Van beneden ziet het er eenvoudiger uit dan het in werkelijkheid is. Het is een 500 m hoge, overhellende rotswand en ik zal vijf dagen nodig hebben om de top te bereiken, met onderweg heel moeilijke momenten. Het linkerdeel van de diëder helt over, en ik hang regelmatig boven de afgrond te bungelen voor ik een nieuwe zekeringsplek kan vinden. Als je alleen klimt, moet je heel voorzichtig omspringen met de touwen als je niet als een zak aardappelen wilt blijven hangen. Geen meter van de beklimming is gemakkelijk, en in zo'n rotsspleet kost elke centimeter energie. Grote 'friends' en 'big brothers' zijn mijn bondgenoten. Twee dagen sneeuw die niet blijft liggen omdat de wand te steil is en nog wat koude momenten maken de uitdaging compleet."
"Het is heel hard, maar ik bijt op mijn tanden. Ik houd enkele ogenblikken halt om te zien wat er nog boven mij ligt, steunend op een kleine 'friend'. Ineens vlieg ik. De friend heeft losgelaten, net als de rotshaak eronder. Ik hang ineens tien meter lager. Een touwtje van 5 mm is mijn zekering, het hoofdtouw begint te schuiven. Door de schok is het touw verhit geraakt en de twee nylondraden zijn over 20 cm aan elkaar gesmolten! Ik negeer enkele pijntjes, klim opnieuw naar boven, herbevestig dezelfde rotshaak en dezelfde friend en kan het moeilijke stuk uiteindelijk overwinnen." "Na
anderhalve maand klimmen ben ik gewend geraakt aan dit soort rotsen.
Ik ben omhooggekropen in rotsspleten als een atletische schoorsteenveger.
Ik ben blij dat ik deze uitzonderlijke ervaring heb mogen meemaken,
met alle mooie en moeilijke momenten. Als een eenzame mier kroop ik
vijf dagen lang heel geconcentreerd naar boven. Een vogel daagt de
zwaartekracht uit. Een spin aan zijn draad maakt zich geen zorgen
over de afgrond onder hem. Maar een mens... "
|
Maandag
5 februari : Alain en René zitten vast in een storm. Kathelijne,
Ronald en de anderen wachten in Blue One...
De
laatste tocht van de mannen op het zesde continent werd dus vertraagd
door de slechte weersomstandigheden. Zo konden ze donderdag slechts
19 km afleggen in negen uur. Maar niet alleen het weer speelt hen
parten, ook banale verstrooidheid! Toen de DC3 René en Alain naar
Sanae bracht, vergaten de mannen domweg om hun ski's uit te laden!
Ze waren zo blij bij het terugzien van enkele oude vrienden en de
piloot van de DC3 wilde zo snel mogelijk weer vertrekken... 
