The Wall NL suivi

DISPATCHE 4 : VANAF 19 TOT 23 DECEMBER

Zaterdag 23 december : Niet de noordelijke rotspilaar, maar de zuidelijke...

De beslissing viel gisteren: het team zal de noordelijke rotspilaar niet beklimmen wegens veel te gevaarlijk. Op 20 december beleefden Daniel en Ralph een hachelijk avontuur: toen ze probeerden een veilige route over gezonde rots te zoeken, ontdekten ze dat een rotsblok ter grootte van een auto dreigde af te breken en het touw waaraan ze bevestigd waren af te snijden. Beide klimmers moesten dus noodgedwongen naar het basiskamp terugkeren.

Toen werd de crisisvergadering gehouden waarvan sprake in het vorige bericht en trokken de klimmers op verkenning om een veiligere route te vinden. Hubert en Georges wilden een deel van de touwen recupereren die reeds waren aangebracht op de rotswand. Ze vonden het traject zo mooi dat ze toch nog een veilige route wilden zoeken. 'Er was een mooi stuk rots tot halverwege de pilaar,' schreef Hubert in een van zijn berichten. 'Het zou mogelijk moeten zijn om de rechterkant ervan te beklimmen, maar daar wachten we nog even mee.' Kleine ramp bij het afdalen: een van de batterijen van de boormachine glipt uit de handen van de 'chef' en stort 400 m lager te pletter.

De volgende dag, 21 december, werd besloten de pilaar te beklimmen via de binnenkant van de 'holle tand'; een route die de Noren 7 jaar geleden namen en die veel gemakkelijker is. En zo bevonden de klimmers zich na amper enkele uren klimmen op de top. Dat leverde natuurlijk een subliem uitzicht op, met in de verte zelfs Blue One! Hubert en Georges besloten ter plaatse te overnachten - 'mijn beste nacht sinds het vertrek van de expeditie,' schreef Alain later - en de volgende dag, 22 december, via de oorspronkelijk gekozen route af te dalen. Hoewel de beklimming snel was gegaan, was ze toch ook niet zo eenvoudig geweest. Onderweg viel één boor naar beneden en brak een andere af. Gevolg: de expeditieleden moeten met de hand gaten in de rots boren!

De andere klimmers daalden probleemloos weer af en kwamen rond middernacht aan in het basiskamp. De dag erop, 22 december, probeerden Hubert en Georges dus die bewuste afdaling, met 40 kilo op hun rug. Maar omdat de route zo onstabiel was, moesten ze uiteindelijk terugkeren langs de weg waarlangs ze gekomen waren.

Daarna viel dus de beslissing: THE WALL zal de noordelijke pilaar laten voor wat hij is en de zuidelijke beklimmen. Dat zou technisch gemakkelijker moeten zijn, maar de rotspilaar is wel 200 m hoger en veel meer blootgesteld aan de wind. Nog een ander nadeel: de zuidelijke pilaar wordt door zijn ligging alleen 's nachts door de zon beschenen. De klimmers zullen hun ritme dus moeten omgooien: 's nachts klimmer en overdag slapen. Vandaag gaan de klimmers een deel van de touwen en de rest van de uitrusting van de noordelijke rotspilaar halen. 'Ik ga toch zo'n 250 m touw laten hangen,' schreef Hubert. 'Je weet nooit dat Georges en ik nog een poging willen wagen nadat we de zuidelijke piek overwonnen hebben...'

Vrijdag 22 december : Wat is er aan de hand ?

Deze expeditie krijgt een mysterieus tintje. Een kort overzicht van de feiten.
Maandagavond kregen we elektronische post van Katelijne Van Heukelom. Ze vertelde over het verloop van de expeditie en liet doorschemeren dat de klimmers die de rotswand een eerste maal hadden verkend, teleurgesteld terugkeerd waren. Reden: de klim zal erg moeilijk worden omwille van de kwaliteit van de rots, die broos en bijzonder gevaarlijk is.
Dinsdag: de klimmers wagen een nieuwe poging. De rest van het team verwacht ze terug rond 16.00 u, maar ze komen al rond de middag aan in het basiskamp. Reden: dezelfde als gisteren. Maar nu weten ze al wat meer omdat ze hoger geklommen zijn. De rots is zo 'rot' dat er een crisisvergadering belegd wordt in de grote tent. We weten nog niet precies wat er die dinsdag besproken werd. Maar zeker is dat de 'chef' verkenners uitgestuurd heeft om de rots nader te onderzoeken.
De Holtanna heeft de vorm van een holle tand, en het was de bedoeling om de buitenkant ervan te beklimmen.
Woensdag zijn de klimmers de binnenkant gaan bekijken om de toestand van de rots daar te kunnen inschatten.
Donderdag overwogen ze om een gemakkelijkere route te kiezen en aan touwen de bewuste rotswand af te dalen (abseilen) om hem beter te kunnen bestuderen. Sindsdien kregen we van Bidart nog een bericht over het korstmosproject, maar geen verdere informatie over de beklimming.

Vandaag, vrijdag 22 december, zijn we dus op een dood punt aanbeland. We zullen later wellicht meer vernemen.

Woensdag 20 december : Kathelijne voelde zich niet echt veilig

Er staan 7 kleinere slaaptenten en 2 grote dome-tenten. In het midden is er een iglo gemaakt die dient als toilet. Ze geven de ruimte aan 2 personen om te overnachten. Ze staan allemaal naast elkaar en met de tentopening in dezelfde richting, weg van de wind. De katabatische winden komen uit zuidoostelijke richting dus staan onze tenten met hun rug naar het zuidoosten en de ingang naar het noorden.
Uiteraard moet de tent goed beschermd worden. Eerst is er een versteviging van de tentkoorden. Aan het uiteinde van een tentkoord hangen we een klein bamboestokje. Dat stokje steken we horizontaal in de grond en bedekken het met voldoende sneeuw en ijs. Door de lage temperaturen vriest alles stevig vast en is er weinig kans dat de tentkoorden loskomen bij een storm.
Ten tweede moet je rondom de tent sneeuw leggen. Die verhindert dat de wind de sneeuw in je tent blaast. Elk klein gaatje dient dichtgestopt te worden zodat je tent sneeuwvrij blijft. Om de tenten te beschermen tegen antarctische stormen hebben we gisteren ijsmuurtjes gebouwd op ongeveer een halve meter van elke tent. Elke muur is twee ijsblokken groot. en dan spreek ik over een totale hoogte van ongeveer een halve meter. Een werk waar we met 6 mensen enkele uren zoet mee waren.

Alain Hubert heeft de grootste tent maar hij is dan ook de boss. Zijn tent staat het dichtste bij de mess-tent. Hij slaapt alleen en heeft ruimte om al z'n paperassen te ordenen. Aan de linkerzijde van zijn tent staat deze van Ronald Ross, onze specialist - en redder in nood - voor de technische kant van de communicatie. Zijn tent lijkt wel een heel technisch laboratorium. Uiteraard staat hij dicht bij één van de grote tenten die dient als communicatietent.

Tussen beide in hebben we ook uit ijs een piramide gebouwd om de zonnepanelen aan te bevestigen. Rene, André en Jorge hebben dit egyptisch stukje cultuur hier gebouwd. Aan de rechterzijde van Alain's tent staat deze van Andre en Rene. Hun plekje is heel herkenbaar : voor de ingang staat dikwijls het statief van Rene's fototoestel. Hij staat op en gaat slapen met zijn foto-apparaat.
De volgende tent in de rij is deze van Ralf en Katelijne. Twee grote zakken van Katelijne en één van Ralf versperren bijna de ingang. Alain Hubert had voor de enigste vrouw in het gezelschap een afzonderlijke tent voorzien. Katelijne dacht aan de katabatische winden, de stormen en haar minieme poolervaringen en voelde zich niet écht veilig. Een ervaren oude rob in het vak , Ralf, offerde zich op. Katelijne en Ralf werden tentgenoten.
Dan komen we aan de tent van Alain en Daniel. 's Avonds na het eten is het aan te raden om stilletjes voorbij hun tent te stappen want Daniel is dan waarschijnlijk aan het slapen. Krachten opdoen voor de volgende dag. De voorlaatste - en ook iets grotere tent - is deze van Jorge. Maar ook zijn tent - net zoals die van Alain - heeft een dubbele functie : zijn tentgenoot is zijn camera. En Fabrizio sluit met zijn gele tent de rij slaaptenten.