The Wall NL suivi

DISPATCHE 6 : 28 TOT 29 DECEMBER

Vrijdag 29 december : Bungelend boven de afgrond

"Vandaag was het 'verplichte rust' wegens de white out. Nu ja, we hebben tot nu nog niet echt veel rust gehad, vooral André en ik niet, want wij beklimmen het bovenste deel van de rotswand en we maken lange dagen... Van op een afstand ziet alles er heel doenbaar en niet al te zwaar uit, maar schijn bedriegt. Want wanneer je eenmaal op de rots zit, is alles veel moeilijker: de afmetingen zijn bedrieglijk, bijzonder bedrieglijk. Wat er in de verte uitziet als een stevige barst, blijkt in het echt een smerige rotsspleet te zijn, als een schoorsteen waar je door moet klimmen, Sinterklaas achterna! Vaak steekt het hele geval ook nog uit als een soort balkon, zodat je 'friends' moet gebruiken. Dat zijn een soort klemblokjes die gebruikt worden om zich te beveiligen bij het klimmen met touwen. Je raakt bovendien regelmatig geklemd met al dat materiaal dat in de weg zit, en vaak bungel je dan boven de afgrond en is het volgende veilige punt altijd veel te ver weg. Het is trouwens altijd hetzelfde liedje: je denkt dat het hogerop beter zal zijn, en dus klim je nog wat en nog wat. Maar beter wordt het nooit...

Eergisteren klom ik op kop. Het was al avond en ik had niet genoeg materiaal bij me om verder te klimmen, maar ik wilde toch een veiliger terras bereiken. Ik wilde de rotsspleet verlaten waarin ik aan het klauteren was en over het stuk rots links van me klimmen: het oppervlak was onstabiel en broos, en bij elke pas sta je doodsangsten uit wanneer je je voet voelt wegglijden op het ogenblik dat je er je gewicht op laat rusten. Uiteindelijk bevond ik me in een onmogelijke situatie. Ik slaagde er toch nog in een 'trango' aan te brengen (een soort uitschuifbare cilinder die je tussen twee rotswanden klemt) in een van de bochten die deze beklimming zo speciaal maken. Ik betrapte mezelf erop dat aan het bidden was opdat alles zou blijven zitten terwijl ik probeerde af te dalen. Dat kan gebeuren in dit soort situaties!

Je moet weten dat we afwisselend klimmen, dus dat elke klimmer bij beurten een stuk voorop klimt. Op dit moment -- en dat zal wel zo blijven -- vormen André en ik een team en Daniel en Ralph een ander team.
De fijne technici (Daniel en Ralph) houden zich bezig met het onderste deel van de rotswand), terwijl de 'beesten' (André en ondergetekende) het bovenste deel voor hun rekening nemen. Er is een grote richel die aan de rechterkant naar ongeveer 250 m boven de voet van de rotswand loopt. We hadden hem vorig jaar ontdekt en we waren er zelfs naartoe geklommen om de route van dichtbij te analyseren. Daardoor kunnen we de beklimming sneller afleggen, vooral omdat we ook proberen te filmen en we om die reden in twee teams werken. Toch hebben we op sommige dagen, wanneer het weer slecht was, ook samen geklommen om materiaal naar boven te brengen. Dankzij die richel moeten we niet meer dan één nacht in de portaledge-tenten doorbrengen. Waarschijnlijk zullen we dan allemaal samen in de portaledges overnachten vóór de klim naar de top.

Als het weer het toelaat en de white out verdwijnt, zullen André en Alain vandaag het basiskamp verlaten voor drie dagen, de laatste drie dagen die nodig zijn om de Holtanna te beklimmen en iedereen naar de top te loodsen.

En dat ondanks de snipperdag die unaniem werd uitgeroepen aan de vooravond van de eeuwwisseling.

We zijn nu 28 december en André en ik hebben nog 100-120 m af te leggen om de moeilijkheden van het steile en overhangende stuk rots achter ons te laten. Dan blijven er nog 100-150 m 'normaal hellende' rots over om de top te bereiken. Dat kun je trouwens goed zien op de foto. Het doel van André en mij is om 'de muur' in één dag te overwinnen, maar dat zal niet gemakkelijk zijn, want we zitten vast onder het tweede uitstekende stuk rots. Gisteren klom André op kop. De spleten zijn op sommige plaatsen zo breed dat we niet genoeg materiaal en grote 'friends' bij ons hadden. Bovendien zijn die 'vrienden' wel betrouwbaar wanneer je heel gelijkmatig aan het touw trekt, maar wanneer je na een paar meter iets meer of minder tractie uitoefent, komen ze scheef te zitten en laten ze los. Echt fantastisch voor je gemoedstoestand, hoor! André is erin geslaagd een gat van 10 mm te boren om daarin een 'spit' (plug) te stoppen en dan af te dalen om materiaal op te halen. Daniel en Ralph hebben gisteren het onderste deel van de rotswand afgewerkt. We zullen dus eindelijk wat van hun friends kunnen recupereren, wat onze taak tijdens de laatse 150 m zou moeten vergemakkelijken.
Met andere woorden: we gaan op dat laatste stuk echt tot het uiterste gaan. Nog een meter of tien en we hebben het tweede 'balkon' overwonnen. Daarna zou het beter moeten gaan, maar dat weet je pas wanneer je eraan begint. Wait and see. Dat is trouwens het enige wat je kunt doen in dit soort situaties.

Je moet nogal filosofisch ingesteld zijn en veel kalmte bezitten om dit soort beklimmingen tot een goed einde te

brengen. En op dat gebied begrijpen André en ik elkaar perfect. Het is echt een plezier om met hem te klimmen. Het lijkt wel een soort contract tussen ons, iets wat we in dit soort moeilijke en technische beklimmingen reeds lang niet meer kenden. Ik heb al erg genoten daarboven. Wanneer ik daar ben; vooral in midden in de nacht, wanneer we alleen zijn met dat oneindige Antarctische plateau aan onze voeten, dat zich onder onze ogen uitstrekt in het zonlicht. Je voelt je dan heel klein maar ook geprivilegieerd. Ik heb Antarctica nog nooit gezien vanaf zo'n hoogte... Het is echt sprookjesachtig. Ik vind gewoon geen woorden om het gevoel te beschrijven. Het zijn in ieder geval momenten die diep in mijn ziel gebrand worden en die me alle moeilijkheden van deze expeditie doen vergeten.
Hoewel ik nog altijd enige angst koester in verband met de ruwheid van de rots en de touwen die daartegen schuren en erdoor beschadigd raken. Je moet ze telkens opnieuw controleren!

Bovendien blijkt deze beklimming moeilijker dan we dachten, en we zullen nog op onze tanden moeten bijten om de top te bereiken. Maar het zal een mooie overwinning worden. Want de vorm van de rotsen is uitzonderlijk, en de combinatie van klimmen met en zonder touwen is subliem. Een geschenk van de natuur. Onnodig te zeggen dat we er ook prachtige rotskristallen vinden!

Was het al maar januari! Dan zouden we wat contemplatiever kunnen zijn bij het aanschouwen van al die wonderen der natuur! De sfeer is goed; in ieder geval beter sinds Daniel en Ralph het eerste deel van de rotspilaar overwonnen hebben. Ze waren een beetje gespannen... Het hele team staat dus paraat voor de eindklim, die ten laatste zou moeten plaatsvinden op 30 of 31 december. Wat het weer betreft: we hebben echt geluk gehad! Daardoor zijn we ook goed opgeschoten met het klaarmaken van de rotswand. Zonneschijn ook, behalve wanneer we in de schaduw klimmen natuurlijk, en temperaturen rond -25°C. Een luxe! Ik wil er verder ook nog eens op wijzen dat we het minste beetje afval zullen meenemen naar Blue One. (We hebben een grote vuilniszak vol 'sanitair afval' per week, om maar een voorbeeld te geven!) Ik zal later meer vertellen over dat toch wel belangrijke onderwerp. Gelukkig nieuwjaar voor iedereen! Alain

Donderdag 28 december : 200 m onder de top

Deze nacht bereikte ons een e-mail met wat meer informatie. Sinds Kerstmis zijn de klimmers inderdaad de zuidelijke rotspilaar aan het klaarmaken voor de beklimming.

Gisteren klommen Alain Hubert en André Georges zonder ongelukken tot 200 m onder de top. Het was wel bijzonder koud. Ze hebben meteen ook de laatste touwen aangebracht die de klimmers naar de top moeten leiden.

Omdat het werk goed opschiet en minder moeilijk is dan voorzien - minder gevaarlijk ook, want deze rots is inderdaad veel stabieler - zou de beklimming van de top plaatsvinden in de nacht van vrijdag op zaterdag. Als het weer meewil natuurlijk.

We vergaten jullie nog te vertellen wat de expeditieleden op kerstavond voorgeschoteld kregen: pannenkoeken met vlees en vis, bereid door Alain Hubert in hoogsteigen persoon (!), met bier en whisky erbij...