The Wall NL suivi

DISPATCHE 7 : 2 en 3 januari

ZIE DE VERSCHILLENDE FASEN VAN DE BEKLIMMING

Woensdag 3 januari 2001: "Een scheermes, een surrealistische obelisk... Ik barstte bijna in tranen uit..." (Alain Hubert)

Uittreksel uit een e-mail van Alain Hubert, woensdagochtend verstuurd naar het hoofdkwartier.

"Het is 2 januari. Dat vertellen ze mij toch, want ik ben helemaal het noorden kwijt door onze chaotische dagindeling van de laatste tijd. Beklimmingen van 11, 12 en 18 uur, halve dagen of halve nachten rust door het slechte weer en de white out... Wat een leven! Maar het is gelukt! We hebben de top bereikt in de nacht van oud naar nieuw, bij prachtig weer. Het was echt een geschenk van 'dame Antarctica' voor de inquisiteurs die we toch zijn.

Ik was eerst en vooral erg ontroerd door de gevoelens van mijn teamgenoten. De jongeren (Ralph en Daniel) waren een tikje kregelig de laatste tijd. Ze hadden zich wel uitgeleefd op de onderkant van de rotspijler, maar waren nooit hoger geklommen. Daarom besloot ik Ralph te laten voorgaan om de laatste moeilijke meters af te leggen voor de ultieme helling naar de top.

Ik had ook al de laatste benodigdheden voor de bivak naar boven gebracht, eerst alleen en later met Daniel. Het was de bedoeling dat we zouden bivakkeren voor de klim naar de top, maar door het slechte weer en de halve dag rust besloten we die bivak over te slaan om de top de halen op nieuwjaar. Een symbool.

Eens te meer een lastige klus voor de chef. Uiteindelijk was ik dus de laatste die de top bereikte, terwijl ik Fabrizzio duwde, die moeite had met bepaalde stukken. En dat terwijl ik de laatste moeilijkheden normaal samen met André had moeten overwinnen. Maar ja, het is nu eenmaal mijn rol in deze expeditie om problemen op te lossen en de boel in de gaten te houden.
Er zijn dus een paar spanningen geweest, wat normaal is in een groep waar iedereen een ander karakter en verschillende wensen en verlangens heeft. Er was ook stress bij de mannen die vroeger moesten vertrekken en omwille van mijn voorstel om de planning te wijzigen en aan te passen aan het verloop van de expeditie en onvoorziene omstandigheden. Toch wilde ik niet steeds mijn visie opdringen, omdat ik vond dat iedereen zich mocht uitspreken over de zaak. Dat is de normale gang van zaken in een groep met sterke karakters.

Er werd dus wat geschreeuwd en veel uitgelegd en verklaard. Soms waren ook ronduit bevelen nodig. Uiteindelijk is het hele zaakje goed afgelopen. Het is een feit dat een film en foto's maken terwijl anderen zoveel mogelijk uit hun verblijf wilden halen een beetje moeilijk is, maar het volstond om iedereen eraan te herinneren dat de film deel uitmaakt van het contract en van het hele opzet, samen met het pedagogische project en het wetenschappelijk werk... Ondanks het feit dat hier in de Orvin Mountains nog een heleboel 'premières' liggen te wachten...

Enfin. Iedereen wachtte me dus op op de top. Heel aardig van ze. Toen André me als eerste de hand schudde en me omhelsde met een paar eenvoudige woorden, barstte ik bijna in tranen uit. Een zeldzaam spektakel na een zware beklimming. De anderen namen hun petje voor ons af omdat we zoveel (berekende) risico's hadden genomen om deze nieuwe route te vinden op een rots die - dat zul je wel zien op de film - niets minder is dan een scheermes, een surrealistische obelisk. Maar het was vooral ook een heel mooie première. Een van de mooiste zoniet de allermooiste van het hele continent, samen met de Ulvetanna. Het was tevens een originele beklimming door de aard van de rots, zoals we reeds uitgebreid beschreven. Het was de eerste beklimming van een rots waarop gewoon geen gemakkelijke route te vinden is. Het laatste bastion aan de poorten van de eeuwigheid. Zoveel emoties en overtuigingen. En die beklimming was dan ook nog eens de eerste van dit nieuwe millennium. Nog een symbool (hoewel veel mensen daar lak aan hebben). Een symbool voor mij, voor ons. Een teken van groot respect voor dit continent; de wens om samen te zijn met anderen die vechten om dit continent en het werk dat er wordt verricht de aandacht te verlenen die ze verdienen. Om te herinneren aan de symbolische kracht van dit continent dat toebehoort aan de hele mensheid.

Een prachtig, surrealistisch uitzicht, een juweel van de aarde, misschien wel een luchtspiegeling, maar in ieder geval een blijvende en beklijvende herinnering. Het was de eerste keer dat ik die uitgestrekte, oneindig lijkende ijsvlakte kon bewonderen vanaf 2650 m hoogte. Ik bleef als laatste op de top en liet er een kleine cairn achter met een kata die ik vorig jaar in Nepal gekregen had van Man Ram. Nog een symbool. Een traditie ook.

De afdaling duurde lang. René en Fabrizzio daalden eerst af. Daniel nam wat technisch materiaal mee, Ralph nam de touwen voor zijn rekening. Ik vormde samen met André de achterhoede en probeerde zoveel mogelijk materiaal te verwijderen. We hebben de zekeringsplekken gelaten zoals ze waren. Vier accessoires konden we niet recupereren. Al de rest is nu al naar de bivakplaats gebracht, waar we twee portaledge-tenten opgezet hebben. We zullen alles binnenkort naar beneden halen wanneer we de laatste foto's gaan maken.

André, Ralph, Fab en ik hebben daarboven geslapen. Op 1 januari, rond 9.40 u, kreeg ik een voorgevoel en zette ik de radio aan. Ik hoorde dat Ronald me probeerde te contacteren omdat het vliegtuig anderhalf uur later zou aankomen voor de photo flight en om de mannen op te pikken die ons zouden verlaten. Versnelde terugkeer naar het kamp. Om 1.00 u vanochtend waren ze vertrokken met wat overtollig materiaal en het afval (gewoon en 'sanitair'). Dat is weer wat gewicht minder, want eind januari moeten we alles te voet meeslepen naar Blue One.

Ik ben nog steeds 'ontregeld'. Ik slaap wanneer ik moe ben, word wakker en doe dan een paar dingen... Het is een manier van leven die absoluut niet te vergelijken is met een normaal leven.

Een lekker biertje - ze zijn bijna op -, de cake die we kregen van Kaya en Jan toen we Kaapstad verlieten, spaghetti met ui, spek, tomatensaus, gedroogde champignons en gedroogde erwtjes uit Thailand. Pure luxe dus!

De wind steekt weer op. Ik ga nadenken over de rest van het programma. Ronald is samen met de anderen naar Blue One vertrokken om te werken aan zijn weerstation daar. Over een paar dagen keert hij naar hier terug per skidoo.

In januari staat er nog heel wat op het programma. Zoals excursies over het plateau om gaten te maken en de manier van sneeuw fotograferen die we gebruikten tijdens onze oversteek te verfijnen. Vanaf de top zagen we een zone waar weleens meteorieten zouden kunnen liggen. Die moeten we zeker onderzoeken. Kristallen zoeken (René heeft al enkele fantastische exemplaren gevonden), korstmos verzamelen voor de NASA, enkele uitstapjes met de vlieger maken enzovoort."
Alain Hubert

Dinsdag 2 januari 2001: Opdracht volbracht !

Gisteren, op nieuwjaarsdag, kregen we rond 16.00 u een telefoontje van Katelijne, die in het basiskamp was gebleven.

Ze vertelde dat het team van THE WALL veilig en wel de top van de Holtanna had bereikt. Zeven van de tien expeditieleden waren de dag ervoor begonnen aan de ultieme beklimming. De anderen - Van Heukelom, Bidart en Ross - waren achtergebleven in het basiskamp.

De klimmers hadden zich opgedeeld in drie groepen: Fabrizzio hielp de fotograaf en vooral de cameraman, die bijna geen klimervaring heeft. Mercier en Dujmovits klommen samen, en het duo Hubert en Georges vormden de voorhoede.

Omdat het voorbereidende werk perfect was uitgevoerd, verliep de beklimming zonder enig technisch incident. André Georges, Ralph Dujmovits en René Robert waren de eersten die de top bereikten. Het was toen 5.00 u 's ochtends (GMT), en het weer was schitterend: een stralende zon en weinig of geen wind. Een tijdje later volgde de rest van de groep, met uitzondering van cameraman Jorge Lübbert, die halt moest houden bij het laatste portaledge-kamp, op zo'n 300 m van de top.

Hubert, Georges, Dujmovits en Zangrilli besloten de nacht door te brengen op de top, in een portaledge-tent. "Ze moeten nog wat 'dingen' doen daarboven," zei Katelijne. Mercier, Lübbert en Robert keerden terug en bereikten het basiskamp rond de middag.

Gisteravond nam het basiskamp radiocontact op met Blue One met de vraag een Twin Otter te sturen om de cameraman en de fotograaf op te pikken. Zo kunnen zij de panoramische beelden schieten en draaien die nodig zijn voor de film. Dat is waarschijnlijk ook de reden waarom de andere klimmers op de top gebleven zijn. Het vliegtuig moest gisternacht aankomen en meteen aan zijn missie beginnen. Daarna zou het de cameraman Lübbert en de klimmers Dujmovits en Mercier naar Blue One brengen. Zij hebben professionele verplichtingen en moeten naar huis terugkeren.

Ik wil de talrijke bezoekers meedelen dat alle boodschappen die ze verstuurd hebben en nog versturen via antarctica.org niet alleen goed zijn aangekomen, maar dat de meeste ook reeds gelezen zijn. Berichten worden nog steeds doorgestuurd via satelliet. (mb)

Dat geldt niet voor de rest van de bende, die - zo lees ik tussen de regels van de e-mails door - het niet bij die ene beklimming zal laten, want de noordelijke rotspijler lonkt nog steeds en de mannen hebben wel zin in wat gevaar... We zullen heel binnenkort meer informatie en vooral meer details ontvangen. Tot straks dus!