 |
|
||||||||||||||||||||||||||
|
©
photos |
|
|
DISPATCHE 8 : 5 - 9 januari
Dinsdag 9 januari : Een heel andere wereld
Hier volgen een paar indrukken van fotograaf René Robert, die vanwege zijn beroep natuurlijk goed geplaatst is om de algemene sfeer en het licht op Antarctica te beschrijven. "André en Alain zorgen
hier elke dag voor een 'eerste keer ooit'. Het is fantastisch. Ik
heb geen zin om te klimmen en wandel dus wat rond. Ik kijk mijn ogen
uit mijn hoofd en maak veel foto's. Alles is hier gewoon mooi, en
je moet geduldig zijn om de beste momenten te kiezen... Soms is het
echt adembenemend.... Zoals gisteren. André, Alain en ik vertrokken
voor een skitocht van ongeveer 4 uur, tamelijk ver dus. Het was betrokken
weer. Plotseling klaarde de hemel op en kregen we wolken te zien die
uit een andere wereld leken te komen... Hoe verder we trokken, hoe
fantastischer het landschap en het licht werden. Ik was zo ontroerd
door zoveel schoonheid dat de tranen me in de ogen sprongen. Toen
Hubert bij me kwam, besefte ik dat hij in dezelfde gemoedstoestand
verkeerde als ik. Soms vragen we ons af waar we zijn... Wat we zijn...
En of dat alles op een dag gaat Behalve die esthetische ontboezemingen is er ook nog wat nieuws van de klimmers. Hubert en Georges laten de laatste dagen weinig van zich horen. We begrijpen hen wel: elke dag verlaten ze heel vroeg het basiskamp. Soms moet Hubert achter zijn oude vriend Georges aanhollen, die enkele minuten vroeger vertrok om de Fenristunga met zijn maagdelijke toppen te verkennen. Ze beklimmen top na top, zorgen voor steeds nieuwe premières. Ze flirten met het graniet en laten honderden meters rots onder zich. Boven bekijken ze het Antarctica aan hun voeten. Kortom: ze maken daar een tijd mee die ze nooit meer zullen vergeten en die alleen zij samen delen. Stilte, we draaien...
Vrijdag 5 januari : Het avontuur is nog niet gedaan
Nadat de klimmers van The Wall de zuidelijke rotspijler van de Holtanna met succes beklommen, wachtte hen een welverdiende rustpauze. Drie expeditieleden - Daniel Mercier, Ralph Dujmovits en Jorge Lübbert - keerden met de Twin Otter terug naar Blue One. Ronald Ross vloog met hen mee om aan zijn weerstation daar te werken, maar hij zal binnenkort naar het basiskamp terugkeren. De drie anderen waren hoe dan ook van plan om na de beklimming de expeditie te verlaten wegens professionele verplichtingen. De andere leden van The Wall zullen ondertussen niet stil blijven zitten. Vanaf vandaag of morgen willen ze de gemakkelijkere toppen van de Fenristunga bedwingen. Dit schreef Hubert over het vervolg van de operatie: Maar wat een mooie beklimming is het geweest! Cotering 6b en A2-A3 (cotering EDinf) op een heel speciale rots. Een zware beklimming ook. Vanaf morgen zullen we de 4-5 toppen van de Fenristunga beklimmen in alpijnse stijl. Vervolgens gaan we het tweede weerstation installeren (het eerste blijft in Blue One) op de top van de Mundlauga (2450 m), op 6 km vanhier. Dat zal maximum twee of drie dagen duren. Daarna zullen Ronald, Alain en Kate hun taken hier uitvoeren, waaronder een doorgedreven studie van de twee nunataks waarop talrijke soorten korstmos voorkomen. We zullen ook een expeditie van zeven dagen ondernemen op het plateau om de techniek om sneeuwkristallen te fotograferen te verfijnen. Daarvoor zullen we drie putten graven van 2 m diep. We zullen eveneens een zone verkennen waarin mogelijk meteorieten liggen en onderweg nog een top beklimmen van het massief dat ten oosten van de Holtanna ligt (alles samen een honderdtal kilometer). Vervolgens zullen we kristallen zoeken en nog wat klimmen. Daarna keren we te voet terug naar Blue One. Het team zal daar uit elkaar gaan. Ik zal samen met René en Ronald naar de Zuid-Afrikaanse basis Sanae trekken en dan naar de Duitse basis Neumayer. Daar zullen we alledrie inschepen op de bekende ijsbreker Polarstern, die ons alledrie naar Punta Arenas zal brengen.
|
ophouden of verdwijnen. Bovendien heb ik prachtig korstmos ontdekt.
Eén soort was saffraankleurig en strekte zich uit over een paar meter.
Een andere soort leek op een lichtgrijs bloemblaadje van een paar
centimeter breed. Een derde soort leek dan weer op hol groen gras
en groeide op zwarte keitjes. Het is ongelooflijk hoe deze levensvorm
de barre wetten van de koude lijken te tarten. Ik heb een reeks uitzonderlijke
foto's gemaakt van de korstmossen, zeven rolletjes in totaal. Zo mooi
vond ik alles om me heen. 7 januari 2001: ik zal me die datum nog
lang herinneren. Zelfs terwijl ik dit schrijf, zijn mijn emoties nog
erg levendig. Wat een geluk hebben we om hier te kunnen zijn! Bovendien
zijn deze bergen een waar paradijs voor een fotograaf." 
"Twee
dagen rust... Bij wijze van spreken dan, want ik heb een paar televisie-
en radio-interviews gegeven. We zijn ook nog de overgebleven uitrusting
van de rots gaan halen. Een hele klus! 