Zaterdag 2 maart (day 6) : " De sledes te zwaar en de zon te mooi... "

Zo hoorden we het enkele uren geleden van Dixie en Alain, meer bepaald om 7.45 am (3.45 pm ginds). Ze hebben besloten om de hele dag ter plaatse te blijven. Ze zijn erg moe, maar tegelijk ook steeds meer in de wolken met hun avontuur. Nog meer gemotiveerd ook (en dat waren ze al 100%) door de steun die ze uit alle hoeken krijgen.
We hadden wat tijd om hen snel enkele boodschappen voor te lezen: hoewel ze vooraf hadden gezegd dat ze elk contact met de buitenwereld wilden vermijden (buiten de contacten met het HK dan), waren ze merkbaar ontroerd, bijvoorbeeld door de mooie woorden van Emilie.

Weer een geslaagde test met het zeil (dat van 21m²). Tweemaal open water overgestoken : het wordt al een routineklus. Maar het glijden blijft aartsmoeilijk : geen geluk, maar hoop op beterschap in de komende dagen. Vijf uren gestapt; dat volstond…

Vrijdag 1 maart (day 5) : De sledes scheuren over het ijs als heuse ijsbrekers

Gesprek van 1 maart

Satellietgesprek, 9pm (local), 1pm, in Brussel. Alles gaat er nu veel meer ontspannen aan toe. De avonturiers komen op dreef en raken georganiseerd. Terwijl Hubert aan de telefoon was, rookte Dixie zijn eerste pijp. "Maar het is lekkere tabak, en het ruikt goed. Dan mag het..."
's Nachts waren de mannen 1,71 km naar het noorden afgedreven; deze avond was het -34°C buiten de tent. Ze hebben hun kamp weer opgesteld bij een grote watergeul die ze morgen moeten oversteken. "Maar het kan best, aldus Dixie, dat dat water morgen is verdwenen. Het is bitter koud en de wind is weg. We hebben daarom beslist om hier halt te houden." De wind (noord-noordoost) blies overdag met een kracht van 30 km/u; dat gaf de mannen de kans om voor de tweede keer de zeilen uit te proberen. Dit keer testten ze het kleinste zeil en ook nu ging alles prima. De wind is intussen gaan liggen tot zo'n 10km/u (noord-noordoost). Iedereen blij.

EmilEmilie zit in het vijfde leerjaar. Ze stuurde ons een hele lieve boodschap (zonder één schrijffout trouwens!) Bedankt Emilie Dag ontdekkingsreizigers! Ik heet Emilie en ik zit in het vijfde leerjaar in de Saint-Louis school in Waremme (België). Ik volg jullie expeditie op het Internet. Ik ben heel geïnteresseerd want jullie beleven een groot avontuur daar op de noordpool en jullie nemen veel risico's. En jullie tonen ook hoe belangrijk het respect voor de natuur is. Wij profiteren van jullie tocht om over water te praten in de klas. HEEL VEEL STEUN! VERSTUUR UW MAIL HIER

De mannen zijn het meest opgetogen omdat de sledes fantastische diensten bewijzen bij het oversteken van open water. Het is vlotjes werken met de schep (die ze gebruiken als roeiriem) en de sledes glijden perfect over het water én over het ijs. Als heuse ijsbrekers. De mensen van Aeriane hebben een puike job verricht. "Je mag ook niet vergeten, vertelt Alain, dat onze tocht zich afspeelt in een decor van water en dat we ons in feite in het midden van de Noordelijke IJszee bevinden..".
Met de ski's is het echter nog steeds niets. Dat houdt in dat ze de sledes steeds met z'n tweeën moeten voortsleuren over de hummocks (ijsheuvels in de compressiezones). Toch legden ze afzonderlijk ook al ettelijke honderden meters af, elk met zijn eigen tuig achter zich aan.

Ze vertrokken om 10 am deze ochtend (ze hebben ongeveer drie uren nodig om het kamp op te breken) en ze stopten om 4.45 pm. Zoals elke dag hadden ze meer dan een uur nodig om hun kleren af te borstelen.
Het eten is echt lekker en het moreel staat op zenit...

Donderdag 28 februari (day 4) : in een andere wereld...

Gesprek van 28/02, 1pm

Donderdag 1pm, 9pm op het ijs, -36°C. Het minste wat je kan zeggen is dat de twee mannen een moeilijke nacht hebben doorgebracht (vooral het ontwaken !). We wisten reeds dat ze hun tent gisterennacht verschillende keren moesten verplaatsen omdat het ijs verraderlijk en gevaarlijk bewoog. Uiteindelijk vonden ze een min of meer veilig onderkomen ter grootte van een voetbalveld, zoals ze zelf preciseerden.

Maar in de vroege uurtjes wachtte de Belgische avonturiers een onaangename verrassing toen ze constateerden dat het terrein achter hen, in zuidelijke richting, was veranderd in een heuse binnenzee. Geen spoor meer van de compressiezones die ze de vorige avond nog moeizaam waren overgestoken. Waar waren die dan gebleven ? Meegesleurd in de meedogenloze drift van de ijskap. Het strafste was dat de tent - toch hun veilige haven voor de nacht - zich op nauwelijks twintig meter van de open watervlakte bevond...

Zonder in paniek te raken, stonden de beide mannen op en vertrokken ze een tweetal uurtjes later. Evenals de voorbije dagen blijft het terrein vlak en dus goed. Anderzijds blijft het moeilijk glijden - wegens te zacht en te veel water. Een mens vraagt zich af hoe dit kan bij temperaturen van - 35°C overdag en nog kouder 's nachts. Het betekent ook dat ze moeizaam en vooral traag vooruit komen : 3,5 km slechts gisteren.

Toch maken de twee zich geen zorgen over deze lage daggemiddelden; ze genieten van het spektakel van de volle maan; iets wat weinige mensen ooit hebben meegemaakt of zullen zien. Dag na dag, uur na uur, stap na stap, zo luidt de filosofie van een dergelijke expeditie.

---------------------------------------------------

Gelukkig bestaan er op deze aarde, die er zo slecht aan toe is (en die er soms toch zo mooi kan uitzien), nog enkele ongerepte gebieden. Plaatsen waar de homo sapiens - die we ten onrechte ook de " beschaafde " mens noemen - zich nog nooit heeft vertoond. Zo zijn er enkele verloren uithoeken in het Amazonewoud, enkele verlaten eilanden in de Indische Oceaan en natuurlijk de poolgebieden, de zuidpool en de ijsvlakte van de noordpool.
Op het moment dat u dit leest, bevinden de beide Belgen, Dixie Dansercoer en Alain Hubert, zich midden in één van die maagdelijke gebieden van onze planeet.

Rekening houdend met het uurverschil (GMT+ 9, Belgische tijd +8) en het uur waarop deze tekst wordt gelezen (statistisch gezien zijn de bezoeken aan antarctica.org het talrijkst tussen 20 en 21 uur), kunt u zich voorstellen wat beide mannen nu aan het doen zijn.
Als ze zich op het ijs bevinden, zijn ze ongetwijfeld hun sledes aan het voortsleuren over een chaotische ijsmassa; ze dragen ze met z'n tweeën omdat ze anders te zwaar zijn. Over dat gewicht van de sledes kregen we vaak opmerkingen te horen tijdens onze laatste satellietgesprekken. Voorheen werd er nooit met een woord over gerept. Misschien steken ze op dit moment wel een watergeul over.
In al wat ze doen, gaan ze uit van een harmonisch gebruik van hun spieren, zoals Frank De Witte en zijn collega, trainers bij het BOIC, hun de afgelopen maanden hebben geleerd.

Beste bezoekers Duizendmaal bedankt voor uw vaak erg interessante commentaren. Zo ontstaat er een dialoog tussen onze site en uzelf. We hopen dat die interactie zal voortduren tijdens dit hele, grote avontuur. Indien u trouwens weet heeft van een andere expeditie - al dan niet in het poolgebied - laat het ons dan weten. Wij publiceren uw informatie graag, mits ze niet te alledaags is. Vergeet alstublieft niet uw naam en voornaam te vermelden, zodat Dixie en Alain weten van wie de boodschappen komen / Dank u VERSTUUR UW MAIL HIER

Als ze het kamp hebben opgezet, gaan ze aan het werk in de tent. Ze moeten er dan wel op letten om elkaar niet te veel te hinderen op een oppervlak van nauwelijks 2 m². De ene maakt de avondmaaltijd klaar (gedroogde biosoep en een reep om te verdunnen in warm water, met als componenten: puree, poly-onverzadigde vetten, MGLA, gedroogde kip of vis, fijngemalen granen), en de andere herstelt wellicht een tentpaal terwijl het buiten -35°C is ! (Volgende week publiceren we een erg interessante tekst over hun voeding van de hand van de diëtist van de expeditie, Arnaud Tortel - alle informatie over poolvoeding)
Tussen de schrikbarende kraakgeluiden van de ijskap, oog in oog met de langzame maar niets ontziende bewegingen van het ijs die reusachtige stromen en geulen veroorzaken, zich voortdurend bewust van het onderhuidse zuchten van de oceaan die zich vijf meter onder hun voeten bevindt, zijn beide avonturiers de bevoorrechte getuigen van een groot mysterie. Zijn ze LIVE aanwezig bij de vorming van die mysterieuze ijskap van de noordpool. Altijd op de achtergrond, in een wit en maagdelijk decor, het verbluffende schouwspel van Licht en Geluid uit het binnenste van de aarde...

Je kan je afvragen waarom deze twee, enigszins aparte mannen het onmogelijke willen waarmaken aan het eind van de wereld: wat Alain Hubert en Dixie Dansercoer nu meemaken - dat ijs dat leeft en vorm aanneemt onder hun voeten- is zonder de minste twijfel een groot deel van het antwoord

Woensdag 27 februari (day 3) : een adembenemende volle maan...

Woensdag 5pm, 9pm op het ijs. - 36°C. Vrij slechte satellietverbinding.
Een schitterende volle maan deze nacht, terwijl het noorderlicht de hemel vult... Een wonderlijk lichtspektakel onder de maan. Licht van een andere wereld. Een betoverend tafereel...

Dixie Dansercoer : "We hebben de tent deze nacht tweemaal moeten verplaatsen, want het ijs maakt vreemde bewegingen... De plaats waar we de tent drie uur geleden hadden neergezet, is spoorloos verdwenen... Het kraakt langs alle kanten en het ijs beweegt in alle richtingen. Alles is in beweging door de ongelooflijke kracht van de volle maan. Indrukwekkend.
We zijn niet ver gevorderd vandaag. We legden in vijf uren ongeveer 4 km af. We hadden wat vertraging omdat we de grote zeilen wilden proberen. Het terrein is immers redelijk vlak. Wel, dat verliep prima bij een lichte zuidenwind van 10 km/u.
Toch moeten we wachten tot het terrein echt perfect is. Het weer is deze nacht opnieuw mooi geworden. Kortom, alles is weer cool en we hopen dat dat zo blijft in de komende dagen. Maar voor ons liggen compressiezones zover het oog reikt. Ach, we zien morgen wel ... En iedereen nog eens bedankt voor al die leuke aanmoedigingen..."

In afwachting van het satellietgesprek een aflevering van Mad Max in de kou...

Woensdag, 4pm : we ontvingen zopas het bevlogen relaas van Remy Revellin (de vader van de uitdrukking "Mad Max in de kou") die samen met beide mannen het vertrek van de expeditie op het eiland Koteln'iy ging filmen.

Hij verhaalt over de tragische omstandigheden van de ruzie tussen twee Russen over de betreurenswaardige toestand van het weerstation. Hij vertelt over de sfeer van de laatste twee dagen voor het vertrek. Hij heeft het over een kookpot met warme puree die door de keuken vloog en in het gezicht van een zekere Valodia belandde, ex-chef van het station.
Hij beschrijft het vertrek en de ronduit surrealistische omstandigheden (zie bijgaande foto...).
Een doordringende en ongewone getuigenis over gebieden waar de mens amper een voet heeft gezet (de laatste helikoptervlucht naar Koteln'iy dateert van oktober 2001) en waar een enkeling probeert te overleven in een roes van alcohol en dromen ...
Klik hier

Dinsdag 26 februari : in afwachting van de satellietverbinding

Gesprek van 26/02, 4pm

Meer schrik dan wat anders bij de bevroren vingers van Hubert ; zijn vingertoppen waren gisteren blauw, maar zijn vandaag opnieuw bleek - een goed teken.
Alain en Dixie moesten evenwel wachten om hun kamp op te breken tot de storm ging liggen; ze vertrokken rond de middag om vier uur later halt te houden. Resultaat : een kleine 4 km gevorderd vandaag.
Ook al wordt het terrein beter, het glijden gaat verschrikkelijk slecht en ze zijn verplicht om de ski's in de slede te laten en te voet verder te gaan. "Met een beetje meer wind zouden we het zeil kunnen gebruiken, aldus Alain tijdens het satellietgesprek, zo goed is het terrein nu geworden. Maar het glijden is haast ondoenbaar... Toch gaat alles hier alsmaar beter. Het feit dat we zondag pas rond 16 uur op het ijs zijn afgezet en dat we die dag ons rantsoen niet hebben genuttigd, heeft ons wellicht parten gespeeld... Nu hanteer ik het systeem van Dixie en draag ik een plastic onderhandschoen..."

Los daarvan ondervindt het duo enkele problemen met het opzetten van de tent en de tentpalen, die ze reeds moesten herstellen. En het kookstel heeft vuur gevat... Niet meer dan routine voor deze twee mannen die erg gewend zijn aan dit soort leefomstandigheden. De koude en de windfactor (vandaag een noordoostenwind van 30 km/u) blijven hen echter de nodige kopzorgen bieden. Zo besloten ze om niet langer te pauzeren op hun dagtrajecten: ze vrezen nog meer en ergere vrieswonden. Vandaag zagen ze gelukkig geen sporen meer van ijsberen. Nog een belangrijk punt : het voedsel is uitstekend. 's Morgens vullen ze een thermosfles met lekkere soep die ze tijdens hun tocht opdrinken.
Kortom, het moreel zit weer goed...

-----------------------------------------------------------------------

Nog wat informatie in afwachting van meer nieuws van op de ijsbank (later op de dag). Gisteren, maandag, kreeg onze site het bezoek van 2.302 internauten, wat neerkomt op een totaal van 29.185 bezochte pagina's (impressies) en 500.148 hits..
Dat geeft een gemiddelde van meer dan 10.000 bezochte pagina's en meer dan 1.100 bezoekers per dag sinds de opening van het seizoen van de poolavonturen. Die cijfers vormen de beste waardering voor ons werk en steken ons een hart onder de riem.

Geachte bezoeker Wij willen u het woord geven en u beter leren kennen ; stuur ons enkele bedenkingen over dit grote avontuur, zodat we ze hier kunnen publiceren Dank bij voorbaat voor uw medewerking VERSTUUR UW MAIL HIER

We profiteren ook van de gelegenheid om u te bedanken voor uw vertrouwen en we nodigen u graag uit om uw commentaren aan ons door te geven (in enkele lijnen of in meerdere pagina's, maakt niet uit). We willen immers dolgraag weten wie onze internauten zijn. We willen een rechtstreeks, menselijk en persoonlijk contact tussen het HK van de expeditie (Michel Brent, Dung Van Meerbeeck) en al diegenen die dagelijks onze pagina's bezoeken. We gaan daarom een soort van "lezerspost" publiceren.
Die teksten zullen niet in de voor de hand liggende rubriek " Mailbox " worden gepubliceerd, maar hier, op de " LIVE " pagina, en dit eenmaal per week - of vaker, al naargelang de post die we krijgen.
Het doel van deze kleine operatie: u beter leren kennen en u een forum bieden.
Verstuur uw mail hier.

Tot straks voor meer nieuws over de storm op het ijs en de bevroren vingers van Alain.

Maandag 25 februari : vertrek in dramatische omstandigheden...

8pm, local time (middag bij ons) : de mannen zijn vandaag slechts 4,5 km gevorderd. Er stak immers een enorme storm op over het ijs, met windsnelheden tot meer dan 50 à 60 km/u en een zichtbaarheid die werd beperkt tot 50 meter. Ze besloten dus halt te houden en te schuilen in de tent.
"Gelukkig is het minder koud, vertelde Dixie, - 27°C. Om de compressiezones over te steken, dragen we de sledes met z'n tweeën. Zo zijn we verplicht om voortdurend heen en terug te gaan. De glijbaarheid is ook erg beperkt ; dat levert veel vertraging op..."
Toen de twee mannen deze ochtend wakker werden, zagen ze sporen van een beer rond de tent. De monsters waren hen komen bespieden in de nacht...
In de loop van de dag kreeg Alain tintelingen in de duim en de middelvinger van zijn rechterhand. Vanavond moet hij zich verzorgen.

We hadden zopas ook Remy Revellin aan de lijn (uit Yakoutz). Hij wist te vertellen dat de avonturiers echt zwarte sneeuw hebben gezien en dat het eiland Koteln'iy, vanwaar ze zijn vertrokken, een heuse Mad Max in de kou is. Tijdens de terugvlucht vroegen we aan Remy om een reisdagboek samen te stellen. Die tekst publiceren we eind deze week...

De beide avonturiers hebben het weerstation van Koteln'iy verlaten in ronduit dramatische omstandigheden. Eén van de bewoners van het station in die uithoek van de wereld heeft er zijn chef neergestoken met een mes. Deze laatste had met de door Alain Hubert gecharterde MI 8 helikopter de vlucht Tiksi -> eilanden van Nieuw-Siberië gemaakt en had zijn aanvaller op enkele tekortkomingen in zijn werk gewezen.
In plaats van dus zoals afgesproken gisterenochtend te vertrekken, moesten Alain en Dixie wachten op de terugkeer van de helikopter met de lokale politie en een geneesheer aan boord. Pas toen konden ze de piloot vragen om hen mee te nemen naar het vertrekpunt op kaap Anisiy, een twintigtal kilometer van de plaats waar ze vorige zaterdag waren toegekomen.
In plaats van op tijd toe te komen (rond 7am), verscheen de MI 8 pas om 4pm. Uiteindelijk werden de mannen pas rond 17 uur afgezet op de plaats van het vertrek. Ze namen afscheid van de fotograaf en de cameraman en ze zetten in de maneschijn hun eerste kamp op op zo'n 800 meter van kaap Anisiy.
Zo konden de beide mannen al meteen constateren dat de ijskap uiteindelijk toch niet zo stevig was als aanvankelijk gedacht.
Gisterenavond hadden ze immers kunnen kennismaken met het ijs toen ze een tijdje verse ijsberensporen volgden (ofschoon men had bevestigd dat er op het eiland Koteln'iy normaliter geen ijsberen kwamen). Later, in de tent, hoorden ze de eerste "pikhamer-geluiden" van verbrijzelende ijsmassa's. "Die dramatische ontwikkelingen in het weerstation… Het was echt apocalyptisch," kon Hubert ons nog net vertellen vooraleer de satellietverbinding uitviel....

Vanavond kunnen we ongetwijfeld een nieuwe verbinding tot stand brengen.