Donderdag 10 maart (day 14) : Daar zijne we weer !

Zondag 10 maart, 7 pm. Het waren dus toch niet de batterijen die de geest hadden gegeven, zoals we eerder dachten ; de mannen hebben ons de voorbije twee dagen niet gecontacteerd, omdat er storingen waren in de satellietverbinding (Iridium). Anderzijds hebben ze tot ieders voldoening het opladen van de batterijen kunnen uittesten; weeral een zorg minder.

Niks nieuws onder de noordelijke zon boven het poolijs sinds ons laatste gesprek van 7 maart; het ijsoppervlak blijft nog altijd even slecht en dus ook het glijden; de compressiezones (gebieden waar de ijslagen elkaar verbrijzelen) worden echter minder hoog en de bodem wordt er stabieler. Dat doet vermoeden dat het terrein binnen enkele dagen een stuk beter zal worden. Eergisteren heeft het echter gesneeuwd op het ijs (10 -> 40cm), wat ons duo behoorlijk heeft afgeremd.

Overal zijn sporen van ijsberen te vinden (een moeder en haar jongen, een oud solitair mannetje). De mannen hebben ook hun eerste zeehond gezien. De geluidsfragmenten van vandaag geven heel duidelijk te horen dat Alain en Dixie heuse kampioenen in het oversteken van open water zijn geworden. Ze verkeren in een blakende conditie en de vrieswonden van de expeditieleider lijken langzaam te genezen. Dat biedt Dixie dan weer de kans om nog even verpleger van dienst te spelen...
Slecht weer vandaag; zeven uren gestapt; een bevredigende test met het zeil; matige noordenwind.

PS : Nog een bedankje aan Cis Van Peer voor de
snelle vertaling in het Nederlands - ook op zondag...

Zaterdag 9 maart (day 13) : Nog steeds geen satellietverbinding.

Zaterdag 6 pm. Met alle elementen waarover we beschikken zijn we gisteren gaan rekenen samen met de mensen die zich over de ³batterijen² van de expeditie hebben ontfermd. Onze onomstotelijke conclusie luidt dat een probleem met de batterijen de mannen ervan weerhoudt om contact op te nemen met het HK.
Gisteren en eergisteren. Het is ook een feit dat Hubert de satelliet de laatste dagen vaker heeft moeten gebruiken dan gewoonlijk. Hij wilde immers een bevriende geneesheer consulteren in verband met zijn bijna bevroren vingers, zoals we reeds eerder hebben gemeld. Die geneesheer is trouwens nog steeds niet ingegaan op ons verzoek. Jammer. Omdat de zon nog niet hoog genoeg aan de hemel staat om de zonnepanelen efficiënt te gebruiken (dat gebeurt tijdens het stappen, want de panelen zijn vastgemaakt aan de sledes) en omdat ze toch zo¹n 5 à 6 uren ter plaatse zouden moeten blijven om van een maximaal effect te profiteren en om de centrale batterij van de expeditie integraal op te laden, willen ze er waarschijnlijk liever niet een volle dag van de expeditie aan opofferen (gesteld natuurlijk dat het niet bewolkt is). Ze prefereren dus om door te gaan en het slechte ijs zo snel mogelijk achter zich te laten. Het is dan ook best mogelijk dat we nog een aantal dagen geen nieuws van onze avonturiers zullen krijgen. Niks om ons zorgen over te maken.s.

Vrijdag 8 maart (day 12) : onze volgende publicaties

Vrijdag 5 pm : Geen gesprek met Compaq Pole II vandaag.

Vrijdag 11 am : zoals u kunt zien op bijgaande animatie bereiden we enkele razend interessante dossiers voor.
Vanaf maandag zullen we op deze pagina een dossier publiceren over de poolvoeding, die werd klaargestoomd door de diëtist van de expeditie, Arnaud Tortel, afkomstig uit de Drôme (Fr). U ontdekt alles of bijna alles over wat de mannen eten en hoe het voedsel voor de expeditie werd bereid.

Nadien volgt een beklijvende tekst over de ongelooflijke controverse die reeds een eeuw woedt tussen de aanhangers van F. Cook en die van E. Peary. Vandaag vraagt men zich nog altijd af wie de eerste man op de noordpool was. Jacques Theodor, die dit dossier verzorgde, heeft het onderwerp vele maanden bestudeerd (hij houdt zich er overigens al jaren mee bezig) ; hij consulteerde tientallen boeken en dossiers over dit vraagstuk. Niet te missen ! Waarschijnlijk voor maandag 18 maart.

Een andere tekst is reeds klaar : een tekst waarin Alain Hubert zijn trainingsmethodes en zijn rol als leider van de expeditie nader omschrijft.

Ander onderwerp : een reis naar Mustang. In het kader van de toenadering tusen onze site en de lezers-bezoekers (duizendmaal dank voor al uw berichten - we ontvangen er dagelijks vele tientallen) ontvingen we een erg mooi stuk van Guy en Anne Delforge die een reis maakten naar het afgelegen Mustang, dat lange tijd verboden gebied is gebleven.

Donderdag 7 maart (day 11) : 16,8 km, een eerste uitstekende dag

Gesprek van 7 maart (in het Engels)

De mannen verkeren in blakende vorm. Alain slaagde erin een bevriende geneesheer te contacteren ; kwestie van gerustgesteld te worden over zijn bevroren vingers. U moet weten dat de tien vingers van Alain tot in de derde graad bevroren zijn tijdens de beklimming van de oostflank van de Ama Dablam in 1983 met André Georges (een primeur). Sindsdien zijn zijn handen veel gevoeliger voor de kou.
Resultaat van de consultatie : niks ernstigs, maar hij moet wel heel goed opletten. Het kwik is enigszins gestegen (-25°C vandaag) en de mannen moeten niet langer de verschrikkelijke temperaturen van de eerste dagen trotseren. Dat komt hun optimisme ten goede. We hebben een boodschap achtergelaten in de mailbox van de geneesheer in kwestie met het verzoek om een woordje uitleg voor onze site. Dat lijkt ons erg interessant. We wachten op zijn antwoord.

Tot zover de gezondheid. Intussen hebben onze beide avonturiers nog steeds te maken met een afschuwelijk slecht terrein. Te vergelijken met een moddervlakte of zelfs een moeras op het vasteland. Vandaag staat er een wind van 60 km/u die een dikke laag sneeuw over het jonge ijs jaagt; het ijs wordt daardoor minder zichtbaar en minder herkenbaar met het blote oog. Dat betekent trager vorderen en vooral: meer gevaar.

RTL TVI is het HQ komen filmen

Toch heeft het team ondanks de wind en de gekende moeilijkheden 16,8 km afgelegd tussen 10 am en 5.30 pm (ondanks de drift van het ijs richting westen). Goed voor het moreel. De mannen zijn tevreden over hun prestatie en vinden dat ze het er de afgelopen 24 uur prima van hebben afgebracht. Ze zijn nu zover geraakt dat het terrein een ietsje beter lijkt te worden. Ze leken vandaag ook al beter te glijden.
Opnieuw sporen van ijsberen in de sneeuw. Ze zijn het al gewend...

Woensdag 6 maart (day 10) : heel, heel veel schrik...

Woensdag 6 maart (day 10) : gisteren doodsangsten uitgestaan...

6 maart 2pm / De mannen ondervinden nog steeds heel veel last om vooruit te komen op dat vreselijk moeilijke terrein. Een voorbeeld : wanneer ze bij een compressiezone komen, kost het hen minstens een uur om die door te komen. Plots kan er echter geheel onverwacht voor hen een gapend gat van vijf of zes meter diep opdoemen. Op de bodem : water met een ijslaag, die jammer genoeg te dun is om te betreden. Twintig of dertig meter verder, aan de overkant, opnieuw een steile helling, bezaaid met enorme ijsschotsen en vlijmend scherpe kanten. Eenmaal boven wachten het duo nieuwe hummocks... Nieuwe moeilijkheden. En dan het open water... Kunnen ze erover ? Of moeten ze rechtsomkeer maken om het probleem uit de weg te gaan? Neen, natuurlijk niet ! Na al die inspanningen. Okee, daar gaan ze... Ze moeten erover. En ze raken erover... Gisteren staken ze een geul van meer dan 500 meter breed over. Vandaag belandde Alain tot aan zijn knieën in het water, toen hij op de slede sprong toen die al in het water lag. "We zijn echte cowboys aan het worden", lachte Dixie...
Als u weet dat deze taferelen zich twee-, drie-, viermaal per dag afspelen, snapt u beter waarom ze zo traag opschieten.
Vanavond is het minder koud : - 25°C. Een bewolkte hemel. En een lichte zuid-zuidoostenwind. Een cadeautje van Dixie voor Alain : een beetje gedroogd zeewier, een delicatesse... 7 uren gestapt.

Gesprek van 5/03

6 maart 9am / Gisteren heeft ons duo doodsangsten uitgestaan, zo bleek uit het dagelijkse satellietgesprek (Iridium); rond twee uur 's namiddags stond er plots een grote ijsbeer dreigend voor hen ; hij naderde hen zelfs tweemaal op minder dan twintig meter afstand.

Terwijl Dixie alles op film vastlegde, poogde Hubert het roofdier zoveel mogelijk af te schrikken. Een eerste keer wachtte hij tot de beer heel dicht was genaderd (20 meter) om een eerste schot af te vuren; maar dat had geen buitengewoon effect. De beer ging alleen enkele meters achteruit, 4 of 5 meter maximum. Bij de tweede "aanval" - ditmaal kwam het dier zigzaggend toegelopen - wachtte Hubert tot hij dicht genoeg genaderd was - op vijftien meter, vertelde hij - om nogmaals te vuren. Ditmaal werkte het. De ijsbeer begreep dat hij ongewenst was en dat hij zich beter verwijderde van de beide mannen.
Maar daarmee is het berenavontuur niet afgelopen. Nauwelijks waren Alain en Dixie een moeilijke strook van 500 meter open water overgestoken (heel mistig en geheimzinnig, met een dun laagje ijs van twee centimeter dik dat de mannen met elke roeislag moesten verbrijzelen om de sledes vooruit te sturen), toen ze bij het opstellen van de tent verse sporen van ijsberen ontdekten... Omdat ze ons in volle nacht contacteerden, dat wil zeggen in de vroege ochtend bij hen, weten we in elk geval dat ze afgelopen nacht niet meer werden gestoord door de angstaanjagende witte roofdieren...

We bedanken Dan Guravich voor zijn toestemming om één van zijn foto's te gebruiken in onze rubriek "Omgeving" (in het Engels) ; indien u op de naam van de site onder de foto klikt, komt u automatisch terecht op zijn website (heel interessant en prachtige foto's)
Wilt u meer weten over ijsberen, klik dan hier (onze pagina's over de noordpool in het Engels)

Tijd voor een kennismaking met de " Foto's van het vertrek "

Dinsdag 5 maart (day 9) : Gisteren het open water, vandaag de ijsberen…

De expeditieleden contacteerden ons gisteren pas rond 1.30 am. Enerzijds waren de mannen te moe om wakker te blijven en anderzijds waren er op 5 maart een hele hoop nieuwe ontwikkelingen. Daarover zullen we het hebben in ons bericht van 6 maart, naast het verslag van de dag - u mag dat zoals gewoonlijk later op de dag verwachten. We kunnen u echter nu al dit vertellen : waar ze eergisteren, 4 maart, nog omringd waren door massa's water, werden ze gisteren lastig gevallen door ijsberen, die steeds dichter bij kwamen...
Tot straks...

Maandag 4 maart (day 8) : de hel...

Gisteren ging alles nog uitstekend met ons duo ; vandaag leken ze gebukt te gaan onder de enorme omvang van hun opdracht. Ze moeten zich elke dag als het ware doorheen een mijnenveld worstelen. Glijden blijft tot nader order razend moeilijk, om niet te zeggen onmogelijk. Op lastige stukken moeten Dixie en Alain hun sledes met z'n tweeën dragen. Ze leggen dus driemaal zoveel weg af als normaal.

Soms is het terrein wel een beetje vlakker, zodat ze de zeilen nog eens kunnen uitproberen. Zodra het kan, zullen ze vliegen als de wind. Die wind staat trouwens erg gunstig : 30km/u en uit de goede richting, namelijk zuid-zuidoost. "De hel is een understatement..." waren de eerste woorden van Alain tijdens ons satellietgesprek van vandaag (u weet dat ze het Iridium systeem gebruiken). Zelfs een dier zou niet kunnen wat wij nu moeten doen. Het is alsof we onze sledes vol stenen hebben gelegd om ze dan te gaan testen op onherbergzame veldwegeltjes... Niet te doen...Maar we mogen niet teveel klagen. Hoewel… we hadden nooit gedacht dat het ons zoveel moeite zou kosten... Met mijn vingers gaat het al veel beter, maar er zijn er toch zeven gekwetst. Dixie had wat last van zijn voeten, maar ook daar is beterschap..."

Dit is de eerste keer dat de mannen zeven uur hebben gestapt op één dag. Als u weet dat het ginds pikdonker is vanaf 4pm en dat ze drie uur nodig hebben om 's ochtends hun kamp op te breken, begrijpt u dat ze op dit moment niet veel meer kunnen doen...