Donderdag 24 maart (day 28) : Geen gesprek vandaag.
Zaterdag 23 maart (day 27) : Dixie valt in het water, Alain vist
op sledes...
 |
|
Gesprek
van 23 maart
(In het Nederlands)
|
|
Elke
minuut, elk uur nieuwe moeilijkheden. En toch verkeren Alain Hubert
en Dixie Dansercoer in een blinkende conditie. Doodvermoeid natuurlijk,
uitgeput, want ze hadden niet verwacht dat ze zoveel zouden moeten
stappen, dat de omstandigheden zo hels zouden zijn. Maar hun fysieke
conditie blijft uitstekend.
En een val in het ijskoude water van de Noordelijke IJszee zal hen
niet tegenhouden; Dixie zocht een plek om een watergeul over te
steken (het was ongeveer zes uur 's avonds) en prikte links en rechts
met zijn stok op het ijs. Plots spleet de ijslaag onder zijn voeten
open en verdwenen man en slede in het water. Alain had de keuze
tussen de slede op het droge trekken (en tegelijkertijd Dixie) of
zich eerst om zijn vriend bekommeren ; uiteraard koos hij voor dat
laatste. Toen hij zich weer omdraaide om de slede op te vissen,
werd die al tussen enorme ijsblokken meegevoerd op de stroming van
een riviertje. Alain improviseerde snel een hengelstok (hij bond
een koord aan het uiteinde van zijn schop) en na een halfuurtje
zwoegen kon hij de slede uiteindelijk op het droge trekken. Een
uur later zetten de mannen hun kamp op...
Weer een
aartsmoeilijke dag, zaterdag 23 maart. Het duo wordt voortdurend
omgeven door open water. De risico's van het oversteken zijn inmiddels
bekend. En als ze niet worden afgeremd door een watergeul, dan is
het dat dikke sneeuwtapijt (met oude sneeuw van afgelopen winter)
waarin ze bij elke stap wegzinken tot halfweg de kuiten, de loodzware
sledes achter zich aan.
Acht uur gestapt (ze maken hun dagtochten geleidelijk wat langer,
wat bewijst dat hun conditie nog steeds prima is), -35° C 's
nachts en in de tent, lichte noordenwind (de eerste noordenwind
sinds het begin van de expeditie), zwaar vermoeid, schitterend noorderlicht...
Vrijdag 22 Maart (day 27) : De schrik van hun leven...
 |
|
Gesprek
van 22 maart
in het Frans
|
|
De
beer uithangen... Nieuwe ontmoeting met een ijsbeer. Ditmaal was
het niet om te lachen. Op 6 maart was een ijsbeer al eens tot op
twintig meter van het duo Hubert-Dansercoer genaderd.
Vandaag was de ontmoeting met de beer een stuk spannender. Plots
verscheen er een redelijk indrukwekkend jong mannetje op het toneel
(het was ongeveer vier uur 's namiddags) toen ze om een ridge heen
trokken (een compressiezone waar enorme blokken ijs lukraak liggen
opgestapeld als suikerklontjes). De beer kwam nieuwsgierig aan de
slede van Alain snuffelen en hij drukte zijn snuit tegen het rode
zeil. Alain haalde heel voorzichtig zijn geweer boven en schoot
een eerste keer in de lucht ; maar dat deerde de kolos niet; toen
het dier vervolgens vervaarlijk aan de voorkant van de slede kwam
drentelen, vuurde Hubert een tweede keer - ditmaal tussen zijn poten.
Het dier schrok, maar niet erg veel, en het stapte doodgemoedereerd
weg.
|
Begin
volgende week mag u de eerste videobeelden van onze
expedities op deze site verwachten
|
|
Dat
was echter niet het einde van het avontuur. Enkele minuten later
kwam moeder beer uitleg vragen aan de twee mannen. Waarom ze zo
naar deden tegen haar " kleintje " ? Deze dame was nog
reusachtiger dan haar spruit en mat meer dan twee meter. Ze begon
zomaar aan de slede van Alain te likken, op minder dan drie meter
van hem.
Hubert
had een behoorlijke dosis moed en veel zelfbeheersing nodig ("We
zijn hier toch niet in de dierentuin," vertelde hij in ons
dagelijks gesprek).Hij probeerde nog eens hetzelfde als bij de eerste
ontmoeting en schoot het dier finaal tussen de poten, waarna het
eindelijk op de vlucht sloeg...
De
andere feiten van de dag verzinken in het niet bij deze gevaarlijke
gebeurtenissen. Zacht weer, mooi tegen de avond, wolken overdag,
slechte nacht voor Alain gisteren (hij werd doornat wakker in zijn
slaapzak terwijl het - 30°C was in de tent), weer chaos op het
ijs terwijl de mannen zich hadden verwacht aan een meer effen, open
vlakte, temperaturen in duikvlucht (-30° C). De helletocht duurt
voort... De mannen verkeren al 25 dagen permanent in een toestand
van pure overleving...
Waaropm
doen zoals de beren (even terug naar die val in het water van eergisteren)
?
Veel
lezers vroegen zich af waarom Alain meteen in de sneeuw ging rollen
toen hij eergisteren, 20 maart, in het water was gevallen (er zijn
trouwens elke dag 3 000 bezoekers van deze pagina's - een gemeend
bedankje). " Een vitale reflex...", volgens hem.
We gingen het antwoord zoeken bij de Fransman Arnaud Tortel. Arnaud
is dan wel de diëtist van de expeditie (wie het niet gelezen
heeft, kan
hier terecht voor ons artikel over de poolvoeding), maar hij
is in zijn vrije tijd ook een fervent poolavonturier (samen met
zijn echtgenote slaagde hij in de oversteek tussen Resolute Bay
en de magnetische noordpool (een tocht van 700 km) in 1999. Recenter,
in de loop van het voorjaar van 2000, stak hij samen met Rodolphe
André het noordpoolijs over; een ongelukkige val bij het
beklimmen van een ijsheuvel (op 6 juni 2000) betekende het einde
voor de mannen op zo'n 200 km van hun doel (hier
leest u ons toenmalig verslag in het Engels / hier
vindt u een kort CV van Arnaud Tortel).
Arnaud heeft ons meteen de nodige uitleg bezorgd over deze inderdaad
vitale reflex ("in de sneeuw rollen nadat men in het water
is gevallen"). De verklaring :
Net
zoals de ijsberen, rollen we ons in de sneeuw als we in het
ijskoude water van het poolgebied zijn gevallen (of beter, we
wrijven ons dan in met sneeuw). Want sneeuw kan meerdere keren
zijn eigen volume aan water bevatten. De sneeuw absorbeert het
water als een spons wanneer het nog niet bevroren is. Zo vermijden
we een dikke ijslaag op onze kleren als de kou zijn werk gaat
doen. 
Voor de ijsbeer is dit van levensbelang, want bij hevige kou
zou zijn vacht bevriezen en bijgevolg zijn thermische bescherming
verliezen. Dus rolt hij zich in de sneeuw om een droge, zachte
vacht te krijgen.
Zelfde verhaal voor de mens. Als we in het water vallen en nadien
onze kleren laten bevriezen, worden we al snel een wandelende
ijsberg. Geen probleem, als het materiaal (gore tex of MP+)
geen water absorbeert of vasthoudt. Als de poolkleding echter
helemaal doordrenkt wordt, moeten we ingrijpen. Zonder sneeuw
zouden we dan snel een hardnekkige ijskorst meezeulen.
Als we ons bij strenge vorst met sneeuw inwrijven, kan die sneeuw
niet smelten als hij met water in contact komt. Het is immers
te koud. Integendeel, de sneeuw gaat water opzuigen en alle
watermoleculen opnemen. Leve de sneeuw ! |
Donderdag 21 maart (day 25) : geen gesprek mar de expeditie vandaag
Woensdag 20 maart (day 24) : man
overboord !
Het
is zeer uitzonderlijk en beslist niet aangenaam, maar gelukkig hebben
ze gehandeld als echte profs: voor het eerst sinds hun vertrek is
één van beiden in de zee gevallen. Tweemaal gleed
Hubert uit en viel hij tot zijn middel in de Noordelijke IJszee.
De eerste keer kon hij zich nog vastklampen aan het ijs en zich
bijna meteen weer op de ijskap hijsen. Een uur later opnieuw een
val: ditmaal bleef Hubert een tiental seconden onder water tot aan
zijn borst. Maar geen paniek : de avonturier heeft dergelijke toestanden
al eerder meegemaakt tijdens zijn tocht naar de noordpool in 1994.
Hij had echter de rits van zijn zakken opengelaten en dus werd hij
nat tot op zijn body-stocking, maar zonder veel erg. Hij deed onmiddellijk
het nodige: hij rolde zich enkele minuten in de sneeuw om zoveel
mogelijk vocht te laten verdwijnen. Nadien trok het duo dapper verder.
Ander markant feit vandaag : de ontmoeting met een koppel walrussen
die aan het paren waren in een klein meer. "Het zijn gigantische
beesten, vertelde Alain. Ongelooflijk om ze zo bezig te zien in
volle Noordelijke IJszee. Maar wat een stank. Ontzettend..."
Kalme
dag vandaag ; zes uren gestapt maar slechts 5 km gevorderd richting
noorden - ze bleven ruim een uur kijken naar de beide walrussen.
Het terrein was weer wat ruwer maar de twee mannen zijn ervan overtuigd
dat ze weldra op effen terrein zullen komen. Er zijn steeds meer
uitgestrekte gebieden met vlak ijs, er komen minder obstakels voor
en het ijs is minder chaotisch.
Nog
een passage uit het reisverslag van Nansen
Vandaag
gaan we verder met de boeiende poolgeschiedenis van Fridtjof Nansen,
de beroemde Noorse ontdekkingsreiziger. Precies 107 jaar geleden
verliet hij op 14 maart de Fram om samen met zijn gezel te voet
naar de noordpool te stappen. De twee mannen hebben het koud (-
40°C), ze moeten een zieke hond afmaken en ze hebben te kampen
met een chaotisch terrein, wat hun tocht aanzienlijk vertraagt.
Dinsdag 19 maart (day 23) : ijsberg in zicht...
Kort
satellietgesprek vandaag. De mannen hebben hard " gewerkt "
en ze willen uitrusten. Het ijs wordt steeds dikker en compacter.
Ze hebben ook voor het eerst een ijsberg gezien. Dat wijst er wellicht
op dat ze zich stilaan op een meer open en stabiele ijsvlakte bevinden.
"Wie ons voor gek verklaarde toen we ons aan deze ongelooflijke
tocht waagden, zo vertelde Dixie daarstraks met iets van
triomf in zijn stem, zal nog raar opkijken. Want de dag dat
het ijs beter wordt, gaan we vliegen als de wind. En iedereen zal
stomverbaasd staan over de afstanden die we dan afleggen..."
Temperatuur,
-24°C, 7 uren onderweg, iets betere glijcondities, 's avonds
doodmoe, kleine reparatie aan de zeilen, 1,5m ijs onder de tent.
Prima ijsdrift ook vandaag. Twee uur gezeild vanochtend.
Noteer
dat onze rubriek met nieuws over de andere noordpoolexpedities van
dit voorjaar voortaan helemaal geactualiseerd is, zoals gisteren
reeds aangekondigd (klik op de knop). Wanneer u grasduint tussen
de pagina's over de 11 andere expedities (of beter de 5 die reeds
vertrokken zijn), zullen enkele zaken u na een eerste maand van
noordpoolexpedities opvallen ; met name de chaotische toestand van
het poolijs en bijgevolg de sterke verspreiding van watergeulen
(zowel langs de kant van kaap Artichewski als rond de eilanden van
Noord-Siberië en in de buurt van Ward Hunt, Canada). Er is
opvallend meer open water dit jaar, beweren kenners die deze uithoeken
elke lente opnieuw bezoeken. Een nieuw bewijs voor de opwarming
van de aarde ?
Maandag 18 maart (day 22) : Alain en Dixie in de aanval !
|
|
Sat
van 18 maart
|
|
Ras-Gedaan
met slenteren… Onze twee avonturiers schakelen naar een hogere
versnelling. Het terrein wordt toegankelijker en vlakker, maar het
wordt doorkruist door gevaarlijke stroompjes en geulen. Alain en
Dixie hebben het zeil van de grote dagen bovengehaald - het zeil
van 21m², waar ze het best mee uit de voeten kunnen. De zuidenwind
blaast lekker tegen 10 à 15km/u en ze zoeven liefst vier
uur en dertig minuten over het ijs.
Resultaat : zo'n twaalf kilometer. Daarnaast hebben ze ook nog eens
tweeënhalf uur gestapt en zijn ze een heel eind afgedreven,
wat de totale progressie vandaag op 14,6 km brengt.
Uitstekend. Maar het ging gepaard met de nodige risico's. "We
moeten vooruit, vertelde Alain over de telefoon, we
hebben dus een bewust risico genomen met het 21m² zeil. Het
was niet makkelijk, ook al was de ijslaag veel vlakker. Onze weg
werd voortdurend afgesneden door watergeulen van ongeveer een meter
breed; met de snelheid die we hadden, sprongen we daar telkens over.
Zie je het al voor je, Michel, met die slede die noodgedwongen moet
volgen. Gelukkig weegt ze al twintig kilogram lichter, want we verliezen
zowat één kilogram per dag. Een grote jump en hop,
het water over : heel opwindend, maar ook wel wat lichtzinnig wellicht.
Maar we hebben onze buik vol van die slakkengang. We moeten vooruit,
vooruit..."
Bar
weer vanavond, doodmoe, nieuwe sporen van beren, water in de slaapzakken,
- 30°C, 7 uren in het getouw. Sfeer uitstekend.
Een
blik op de andere expedities
Zoals
we enkele dagen geleden hebben aangekondigd, bedienen we de liefhebbers
van poolavonturen op hun wenken met nieuws over andere expedities
die zich in dit voorjaar van 2002 op de ijskap bevinden.
Eerst even onderstrepen dat dit seizoen, "Lente 2002",
hoogst uitzonderlijk is. Er zullen immers niet minder dan 11 professionele
expedities binnen enkele weken de noordpool aandoen. Ze zijn nog
niet allemaal van start gegaan, maar we kunnen al iets vertellen
over twee Australische expedities, over het avontuur van een Chinees
die op de plaats van vertrek aankwam zonder skistokken en die een
slaapzak moest lenen omdat de zijne te oud was… Of over de
Zuid-Afrikaan (Mike Horn) die in Zwitserland woont en die de hele
noordpoolcirkel wil aflopen, zoals hij dat enkele jaren geleden
al deed met de evenaar. En tenslotte over drie vrouwen die het traject
Ward Hunt - Noordpool willen afleggen.
U kunt dit nieuws op twee manieren terugvinden. Ofwel klikt u op
de knop " Kort ", ofwel gaat u kijken op de pagina's met
" Andere expedities " , waar u uitgebreide info vindt.
|
Wij
profiteren van deze blik op andere poolexpedities om onze
bezoekers te melden dat de beroemde Franse ontdekkingsreiziger
Jean-Louis Etienne (die deelneemt aan één van
de expedities van dit voorjaar) een interview wil toestaan
aan antarctica.org. Wij zullen hem contacteren op woensdag
27 maart om 17 uur en u kunt het audio-document met dit interview
vanaf donderdag 28 maart terugvinden op onze site.
|
To
display the pevious follow up, please click
on related week below the button "Dispatches"
