Zondag 17 maart (day 21) : enkele bedenkingen bij het ijdele karakter van dit avontuur...

Zondag, 11am, satellietgesprek : goed nieuws vandaag ; het chaotische terrein van de voorbije dagen lijkt langzaam plaats te maken voor een open, effen ijsvlakte - de mannen profiteerden vanochtend van een beetje sneeuw om enkele uren op hun ski's te glijden. Nog goed nieuws: een nieuwe poging met het zeil (dat van 21m²) was goed voor een afstand van 5 km in minder dan 50 minuten.

Sinds hun vertrek op 25 februari hebben Alain en Dixie in totaal 180 km afgelegd (slechts 168 daarvan daadwerkelijk in de richting van de pool). Rot weer vanavond, heel beperkte zichtbaarheid, 7 uren onderweg, -30°C, sporen van een berin met twee jongen, prima sfeer...

Sat van 16 maart (2e)

Omdat de satellietverbinding gisteren zo goed was, nam Alain de tijd om uit de losse pols enkele bedenkingen te uiten over de reden waarom hij dit avontuur heeft aangevat ; zeg maar, het ijdele karakter van een dergelijke onderneming.
Verschillende andere expedities (die vertrokken vanuit kaap Arktichewski richting noordpool - we zullen het hierover hebben binnen enkele dagen) hebben niet geaarzeld om zich voorbij het gebied met open water te laten afzetten. Zo konden ze meerdere dagen goedmaken, vele kilometers winnen en hun krachten sparen. Toen Alain dat vernam, stelde hj zich toch enkele vragen.
Hier hoort u het tweede, ontroerende gedeelte van ons gesprek van gisteren...



Zaterdag 16 maart (day 20) : Een onverwachte gezel...

Sat van 16 maart

Uitstekende verbinding (Iridum) vandaag. Zo konden we kennismaken met de nieuwe reisgezel van Dixie en d'Alain ; een reusachtige, prachtige walrus.
Het dier begon met zijn slagtanden het ijs te breken waar ons duo net daarvoor had gelopen (het verhaal speelde zich nauwelijks enkele uren geleden af; we volgen onze avonturiers echt op de voet…). Vervolgens besloot de reus om een uiltje te knappen op een dertigtal meter van de tent. Het strekte zich bij valavond uit op een knusse, pas gevormde ijsplaat, waarna het met een duivels genoegen het ijs opnieuw begon stuk te breken. Koude rillingen... Laten we hopen dat deze poolgigant niet te dichtbij komt en de vermoeide avonturiers niet komt storen in hun slaap.

Vermoeid zijn ze wel degelijk : ze moeten immers nog steeds te voet verder ; slechts een enkele keer kunnen ze een stukje doorglijden. Het terrein blijft chaotisch, oneffen en stroef, zodat skiën onbegonnen werk is. Het blijft dus afzien. Hun spieren worden zwaar op de proef gesteld. Alain begrijpt er nog altijd niets van. Hij is erg verwonderd over de toestand van het ijs. "We zitten nu toch een stuk hoger, zo vertelde hij een uur geleden, dus zou het ijs ook beter moeten worden. Maar nu vrees ik het springtij van de equinox. We weten niet wat ons te wachten staat. Alleen dat het heel, heel zwaar is..."

Waar hebben we dit nog gehoord... Verschillende bezoekers schreven dat ze het jammer vinden dat we niet elk dag meegeven welke afstand er die dag werd afgelegd. Wel, u komt alles te weten met een simpele klik op de knop 'Progression Data' (menukolom links op de pagina). We zijn het heus niet vergeten...

Gisteren hebben Dixie en Alain slechts vier uren gestapt ; vandaag zeven. Het was mooi weer en daarvan hebben ze geprofiteerd om een aantal herstellingen te verrichten - de rits van de slaapzak van Alain (genaaid met visdraad), enkele gaten in één van de zeilen van de sledes - en om de schaatsen van de sledes in te smeren met was; dat laatste echter onverrichterzake.
Toch blijft het moreel goed. De dagen vliegen voorbij en het duo kan straks allicht gebruik beginnen te maken van de zakcomputer (iPaq) om geschreven boodschappen te versturen. Binnen enkele dagen verwachten we ook de eerste foto's vanop het ijs.

Het was weer bitter koud vanavond, -30°C. Ze legden 18,6 km af in twee dagen ; de chaos blijft onbeschrijfelijk; er is minder open water, maar in de plaats komen er kleine meertjes en riviertjes; Hubert formuleerde enkele bedenkingen over de verwaandheid van de mens (u vindt ze morgen in audio). Opmerkelijk...

We profiteren van de nieuwe reisgezel van de expeditie om iets meer te leren over de walrus http://collections.ic.gc.ca/arctic/francais/species/walrus.htm (FR) http://www.mnh.si.edu/arctic/html/walrus.html (UK) http://www.teelfamily.com/activities/polarbear/ (UK) http://www.seaworld.org/infobooks/Walrus/home.html (UK) http://www.pbs.org/kratts/world/oceans/walrus/ (UK) http://www.seaworld.org/AnimalBytes/walrusab.html (UK) http://parkscanada.pch.gc.ca/nmca/nmca/species/walrus.htm (UK)

Vrijdag 15 maart (day 19) : Geen satelliet gesprek vandaag

Het advies van dokter Jacques Richon
inzake de bevroren vingers van Hubert

Donderdag 14 maart (day 18) : toestand idem...

Kort satellietgesprek vandaag ; enerzijds een slechte verbinding en anderzijds twee uitgeputte avonturiers, want sinds gisteren is er niks veranderd. Het terrein blijft een regelrechte chaos, kon Dixie ons nog net vertellen.
In die omstandigheden valt het licht te begrijpen dat ze niet veel zin hadden om te praten. Pijn aan de rug en de knieën ; krakende gewrichten. Ze hebben overal pijn. Dergelijke inspanningen maken een mens stil. Heel stilletjes...

PS : dokter Jacques Richon die door Hubert werd gecontacteerd voor zijn bevroren vingers, is ingegaan op ons verzoek. Morgen publiceren we zijn diagnose.

Net zoals Nansen, zijn ze met z'n tweeën op weg naar de pool. Zoals Nansen, hebben ze voor honderd dagen mondvoorraad bij zich. Zoals Nansen, is de vrouw van één van beiden thuis in blijde verwachting terwijl haar man zich op het ijs bevindt...

Dag op dag 107 jaar geleden nam één van de allergrootste noordpoolverhalen een aanvang. De Noorse ontdekkingsreiziger Fridtjof Nansen, die de theorie van de drift van het poolijs wilde toetsen aan de realiteit, bouwde een boot die bestand was tegen het geweld van het noordpoolijs, de beroemde Fram. Op 24 juni 1893 vond het vertrek naar Oost-Siberië plaats. Op 25 september werd het zeilschip op zijn beurt ingesloten door het pakijs. 17 maanden later besloot de conservator van het Natuurkundig Museum van de stad Bergen om samen met een gezel te voet naar de pool te trekken.
(Lees ook onze pagina's over de geschiedenis
van de ontdekking van de noordpool) in het Engels

Woensdag 13 maart (day 17) : geadopteerd door het poolijs...

Woensdag 13 maart 5 pm. Alle avonturiers en ontdekkingsreizigers die naam waardig zijn het hierover eens: wie aan een dergelijk avontuur begint en met zo'n moeilijk terrein te kampen heeft, zal vroeg of laat - meestal in het begin van de expeditie - een grens overschrijden. Die grens wordt meestal aangegeven door een of andere climax. Voor de ene is dat de aanpassing aan het klimaat die enkele dagen kan duren, voor de andere is dat het afleggen van een bepaald traject of het overwinnen van een bepaalde moeilijkheid. Of misschien het moment waarop alle elementen van het avontuur harmonisch in elkaar overvloeien.

Alain en Dixie hebben die grens vandaag overschreden, maar ze hebben er met geen woord over gerept tijdens ons laatste qatellietgesprek (Iridium). Het is dus louter onze eigen interpretatie, maar we kennen die twee inmiddels zo goed. Tijdens hun tocht over de zuidpool schreef Alain hoe het zesde continent hen uiteindelijk in zijn armen had gesloten. Dat was nadat ze op het zuidpoolplateau de vreselijkste blizzards hadden meegemaakt, dus een tweetal weken na hun vertrek.
Nu is er een vergelijkbare situatie. Ze hebben net de hardste dag meegemaakt sinds ze zeventien dagen geleden vertrokken zijn. Een dag die de vergelijking kan doorstaan met de moeilijkste momenten in 1994, tijdens Alains toenmalige tocht naar de noordpool. "Ik heb aan Dixie verteld, aldus een uitgeputte Alain twee uur geleden, dat we nu pas écht in het noordpoolgebied zijn beland".
Het gebied waar de kracht van de mens flirt met zijn beperkingen, waar de strijd - of de dialoog - tussen de mens en de elementen in alle hevigheid losbarst. Tot nog toe hebben ze moeilijke dagen gekend. Ditmaal zijn ze echter in een ander universum beland. We zijn er zeker van dat Alain binnen enkele dagen zal zeggen: "Mijn beste Michel, de noordpool heeft ons geadopteerd..."

Vergeet onze historische afspraak van morgen niet met het verhaal van Fridtof Nansen...

Welke moeilijkheden hebben ze precies ondervonden ? Het ijs is slechter en stroever dan ooit. Glijden is onmogelijk; de mannen zijn verplicht om bijna op de punt van hun schoenen en hun ijssporen te lopen, zwoegend als trekpaarden om enige beweging in hun sledes te krijgen. Alles zit muurvast. De tuigen lijken wel ter plaatse vastgekleefd. Als ze dan toch een trage kadans te pakken krijgen, komen ze weer een kloof tegen die hen ophoudt of een ijsheuvel die hen verplicht om anders te bewegen. En zo verliezen ze weer het voordeel van het ritme waarmee ze enkele minuten eerder waren vooruitgeraakt...
Heel de dag verliep volgens dit kafkaiaanse schema. De mannen zien voorlopig geen eind aan hun lijden. Toch zijn ze niet ontmoedigd of teneergeslagen. Verre van. Maar er dient zich een levensgrote vraag aan waarop niemand het antwoord weet: hoe lang nog zwarte sneeuw zien op dat witte ijs?

Dinsdag 12 maart (day 16) : onmenselijke inspanningen, maar ze blijven vorderen...

ER WAS EENS…. Eén of twee keer per week zullen we naast de dagelijkse verslaggeving ook een duik nemen in de geschiedenis van de grote noordpoolexpedities. Daartoe hebben we het avontuur gekozen van de grote Noorse ontdekkingsreiziger Fridjof Nansen dat zich afspeelde aan het eind van de negentiende eeuw. Hij verliet op 14 maart 1895 zijn boot, de Fram, die vastgeklemd zat tussen het ijs, en trok samen met zijn gezel te voet naar de noordpool. Donderdag 14 maart, eerste aflevering : Een hartverscheurend vertrek

Vanavond slapen beide mannen op een ijsplaat met de grootte van een basketterrein. Rondom hen overal heuvels van verbrijzeld ijs en - hoogst ongewoon - geen sporen van ijsberen. Over beren gesproken, we hoorden vanochtend van de mensen van Cerpolex (de logistieke ploeg) dat er een pieplein eiland bestaat op een boogscheut afstand van kaap Arnisiy (vanwaar ze zijn vertrokken) dat bekend staat als een heus ijsberenreservaat... Niet verwonderlijk dus dat ze er de eerste dagen zoveel hebben ontmoet...

Alain en Dixie zijn vandaag zeer te spreken over hun dag, want ondanks het lastige ijs en de moeilijkheden om te glijden, hebben ze 14,3km afgelegd, geholpen door een afdrijving van 3,3 km. Dat betekent 11 km louter op basis van heup-, bekken- en armkracht.

Gesprek van 12/03

Nog een bemoedigend teken : voor de tweede dag op rij hebben ze geen watergeulen moeten oversteken; ook al blijft het ijs in dat gebied jong en fragiel, de ijslaag lijkt toch steeds minder verbrokkeld. Binnen enkele dagen zouden ze zich dus op een veel vlakker terrein moeten bevinden.

De temperatuur blijft "mild", - 20° C, het materiaal is OK, het moreel staat op zenit, hun krachten zijn onwankelbaar en ze hebben reeds 138,6 km afgelegd sinds hun vertrek, wat hun daggemiddelde op ongeveer 9,5 km brengt...

Maandag 11 maart (day 15) : Eerste dag zonder water, maar niet zonder chaos

Maandag 2 pm. "Je kan het je echt niet voorstellen, aldus Dixie aan de telefoon. We hebben dan wel geen open water gehad sinds vanochtend, maar we bevinden ons in een ongelooflijk chaotische ijsmassa. Raak daar maar eens door met die sledes die een ton wegen... Onbegonnen werk..."

Zoals eerder gemeld, publiceren we vandaag een interessant dossier over de poolvoeding. Dit kan nuttig zijn voor mensen die vroeg of laat een avontuurlijke reis plannen naar de koudste streken op aarde... klik hier Deze tekst werd verzorgd door de diëtist van de expeditie, Arnaud Tortel, afkomstig uit de Drôme (Fr).

Alain en Dixie vertrokken vandaag om 10 am en ze bleven zo¹n 6u30 in het getouw. Natuurlijk eens te meer zonder ski¹s. Onder de sneeuwlaag die het ijs bedekt (het sneeuwt sinds vorige week) stroomt het water van de oceaan, wat glijden volstrekt onmogelijk maakt. Een heuse witte moddervlakte die de avonturiers veel krachten kost.
"We kunnen echt niet meer dan we nu doen, lijkt Alain zichzelf moed in te spreken. Œs Avonds zijn we helemaal kapot. We kunnen trouwens niet sneller, want anders nemen we teveel risico¹s. Morgen lijkt het terrein niet veel beterschap te beloven... We zullen geduld moeten hebben. We zijn in conditie, maar dit eerste deel van onze tocht vergt veel energie. Ondertussen schieten we heel veel filmbeelden, want het licht is hier nog steeds even buitengewoon als tijdens de eerste dagen. We nemen ook veel foto¹s. We kunnen ze nog niet versturen, want we hebben enkele probleempjes met de batterijen. Dixie is mijn persoonlijke verpleger geworden. Hij verzorgt mijn vingers en Œs morgens rookt hij zijn pijp voor we aan de slag gaan. Ik moet toegeven dat het lekker ruikt... Het moreel blijft uitstekend. We wachten gewoon op betere dagen..."

Vertrek om 10 am; bijna zeven uren gestapt; temperatuur wordt wat zachter: -20° C...

Maandag 10 am Aangezien er afgelopen weekend sprake was van een eventuele panne van de batterijen, maken we van de gelegenheid gebruik om uit te leggen hoe het energieverbruik tijdens zo¹n expeditie wordt geregeld.

Naast de brandstof voor het kookstel, maken de mannen verder enkel gebruik van zonneënergie ; ze hebben twee zonnepanelen mee van 100/40cm en 32 watt. Deze zijn uitgerust met een specifiek regelmechanisme met het oog op een maximale oplading.
Om de zonnepanelen op te laden, hebben de mannen minstens zes uren nodig in optimale omstandigheden; dat wil zeggen dat ze moeten halt houden en dat de zonnestralen loodrecht op de cellen moeten vallen. Maar ze hebben niet altijd de tijd om de batterijen op te laden tijdens een rustpauze ; ze hebben daarom besloten om de panelen bovenop de sledes vast te maken en ze op te laden tijdens het stappen. Daarvoor mag het terrein echter niet te hobbelig zijn.
De twee zonnepanelen voeden een hoofdbatterij (12V,12amp/u, 4kg) die werkt volgens het principe van een autobatterij. Deze batterij (15/12cm) bevindt zich in een kleine aluminium kast, die is uitgerust met alle nodige uitgangen en aansluitingen. De mannen moeten dus alleen maar de stekkers in de kast steken; ze hoeven niet rechtstreeks met de batterij zelf te werken (vergt minder handelingen).
Deze batterij laadt de volgende apparaten op: de Iridium satelliettelefoon (zie foto), de Compq iPaq computer en de draagbare computer van hetzelfde merk. Als aansluiting werd gekozen voor het type van de sigarenaansteker. Via kleine regelaars van 8,4V werd vanuit de hoofdbatterij een speciaal voedingssysteem ontwikkeld om de batterijen van de camera¹s en van de fototoestellen op te laden. Hubert koos ervoor om telkens vier batterijen mee te nemen: 4 voor de Iridium (en dus konden ze daar dit weekend geen batterijpanne mee hebben), 4 voor de camera¹s en 4 voor de GPS (die werkt met zijn eigen lithium-batterijen).
Verder werden alle kabels waar mogelijk vervangen door kabels die resistent zijn tegen extreem lage temperaturen; anders zouden de originele kabels snel beschadigd raken.

 

To display the pevious follow up, please click
on related week below the button "Dispatches"