Een nieuwe kaart met gedetailleerde posities
De kaart van de laatste etappe

Zondag 21 april (day 56) : Op zoek naar een geschikte landingsplaats...

Alain en Dixie volgen al drie dagen een nieuwe koers, sinds ze vernamen dat er geen repatriëringen op de noordpool mogelijk zouden zijn na half mei. Ze begeven zich nu in de richting van kaap Arktichewski en het eiland Stredny (zie onze kaart met het parcours van de terugtocht). Daar zal de Antonov 2 opstijgen die hen op het ijs moet oppikken.

Welke onbekende factoren en risico's brengt zo'n repatriëringsoperatie met zich mee ?

1/ De Russische eenmotorige Antonov 2 heeft slechts een autonomie van 1200 km, als hij volgeladen is met vaten brandstof en als hij niet te veel extra gewicht moet meenemen. Nu, dat laatste is geen probleem : de sledes wegen amper honderd kg en de beide mannen zijn sterk vermagerd, vooral Alain.
Maar ze bevinden zich te ver van kaap Arktichewski ; de mannen staan vandaag nog op 820 km van Stredny-Arktichewski. Ze kunnen blijkbaar niet voldoende kilometers maken om de aanleg van een tussenliggend brandstofdepot te vermijden, tenminste als we rekening houden met de toestand van het ijs van de laatste dagen (erger dan ooit, zeggen ze). Er zal dus op het ijs een klein brandstofdepot moeten worden voorzien, ergens tussen de vertrekbasis en de plek waar de expeditie zich op dat moment zal bevinden. Dat depot komt dus niet op het vasteland (wat een veel betere oplossing zou zijn) maar op een ijskap die (dat hebben we gezien) dit jaar onvoorspelbaarder is dan ooit.
2/ De Antonov 2 heeft op het ijs in elk geval een baan nodig van 300 m lengte om met zijn ski's te kunnen landen; het oppervlak moet uiteraard zo effen mogelijk zijn en het ijs moet minstens 60 cm dik zijn. Maar sinds ze van richting veranderd zijn, stellen Alain en Dixie vast dat het ijs steeds dunner wordt - vanavond kamperen ze bijvoorbeeld op een jonge ijslaag van 30 cm dikte. Dus niet dik genoeg om te landen.
3/ Sinds ze kaap Anisiy verlieten, op 25 februari, hebben ze nog niet één keer een terrein gezien dat geschikt zou zijn voor de landing van de Antonov 2 ; ze moeten dus hopen dat ze spoedig toch zo'n terrein vinden.
Uiteraard hebben we het nu over de optimale omstandigheden van de pick-up ; maar alle specialisten weten dat de Russische piloten in het noordpoolgebied door de wol geverfd zijn en dat ze in noodsituaties tot mirakels in staat zijn.
4/ Wanneer gaat dit allemaal gebeuren ? Zodra Cerpolex over de nodige toestellen beschikt. Want voor dit soort operaties heb je een op het land (in dit geval op het eiland Stredny) een MI 8 helikopter nodig die stand-by is en in geval van nood hulp kan verstrekken.
In de eerste dagen van de komende week werkt Cerpolex nog aan een grote operatie van de National Scientific Foundation (NSF), die momenteel bezig is met de recuperatie van peilsondes uit de oceaan op meer dan 4000 m diepte (hier meer info over dat programma). Ten vroegste woensdag of donderdag kunnen de mannen van Compaq Pole II worden gerepatrieerd.

De mannen draaien de laatste twee dagen als het ware rondjes, want de ijsdrift maakt bokkesprongen. Nu eens drijven ze richting oosten, dan weer naar het westen. Het kwik is weer gedaald tot -30° C, lhet weer is bijzonder fraai, maar natuurlijk heeft alles zijn glans verloren... Nog steeds geen geschikte landingsplaats gevonden...

Zaterdag 20 april (day 55) : Geen gesprek vandaag

Vrijdag 19 april (day 54) : Ze blijven doorgaan terwijl het HQ de operatie " repatriëring " Voorbereidt...

Interview van Dixie op 18 april door Dennis Vanslembrouck van VT4

De repatriëring van Alain en Dixie vraagt veel voorbereidend werk. Daarom kunnen we vandaag geen volledige analyse van de situatie verzorgen. We zullen dat in de loop van het weekend doen.

Toch iets meer info over het satellietgesprek van vandaag (Iridium); de beide mannen verkeren in een uitstekende fysieke conditie ; ook het moreel is opperbest ondanks de nakende opgave. Ze blijven vooralsnog uit alle macht doorgaan (ze weten dat ze kaap Arktichewski zo dicht mogelijk moeten naderen) in een surrealistische omgeving (de ijskap is chaotischer dan ooit, bezaaid met gigantische ijsblokken, hoog als kathedralen, enz.). Ze moeten zo ver mogelijk in de richting van de plek waar volgende week een Antonov 2 zal opstijgen om hen op te pikken. Als alles goed gaat...

Wij danken Zijne Koninklijke Hoogheid Prins Filip en Prinses Mathilde voor hun grote interesse in onze expeditie en voor hun bemoedigende woorden aan het adres van onze twee poolavonturiers.

Volgende week publiceren we het aangekondigde dossier over de honderdjarige
controverse rond Peary en Cook. Wie van beiden was de eerste man
op de noordpool? En waren ze überhaupt wel allebei op de noordpool?

Dinsdag 18 april (day 53) : Ze moeten zich terugtrekken. De laatste etappe van de expeditie zal niet de kalmste zijn...

De mannen zijn natuurlijk behoorlijk geschokt door het nieuws van First Air Canada : geen evacuatie op de noordpool na 15-20 mei. Dat betekent dat Alain en Dixie belangrijke beslissingen moeten nemen over de manier waarop ze door de logistieke diensten van Cerpolex willen gerepatrieerd worden.
De situatie wijzigt van uur tot uur (waar moeten ze worden opgepikt ? door welk toestel ? kunnen ze wel voldoende dichtbij komen voor een evacuatie-operatie? Waar kan het toestel opstijgen ? is er een geschikte landingsplaats ? enz.). We kunnen nog geen gedetailleerd scenario uitschrijven voor de gebeurtenissen die ons in de laatste etappe van dit avontuur te wachten staan.
Eén ding staat echter vast : het team van het HQ zal ervoor zorgen dat de talrijke bezoekers van onze site deze belangrijke evacuatiegebeurtenissen op de voet kunnen volgen. Dag na dag, zonodig zelfs uur na uur en dus bijna rechtstreeks.

Ondertussen hebben de mannen, dapper en hardnekkig als ze zijn, bijna de hele achterstand goedgemaakt die ze gisteren hadden opgelopen. Bovendien steeg het kwik plots tot -20°. Da's al een heel ander gevoel, vinden ze. Het betekent ook dat Alain en Dixe in goede doen verkeren. Ze zijn helemaal klaar voor hun laatste opdracht: de reddingsoperatie tot een goed einde brengen.

Woensdag 17 april (day 52) : tweemaal slecht nieuws.

Ten eerste : Alain en Dixie zijn vandaag hun tent niet uit geweest. Een witte dag (white out), geen zichtbaarheid en de hele dag een stevige zuidwestenwind van 35 à 50 km/u. Resultaat : 20 km afgedreven naar het oosten en zelfs enkele kilometers naar het zuiden. Gisteren bevonden ze zich op 1164 km van de pool. Vanavond staat er op hun GPS teller 1172 km... Niet erg verheugend.

Ten tweede : De Canadese maatschappij First Air (die in het noordpoolgebied avonturiers evacueert die hun tocht hebben gestaakt) bevestigde ons zopas wat we al enkele weken vermoedden : in tegenstelling met andere jaren kunnen hun Twin Otter toestellen, die gestationeerd zijn in Resolute Bay, de noordpoolreizigers dit jaar niet gaan halen na half mei, terwijl dit anders kan tot begin juni (soms zelfs medio juni). Waarom ? Omdat, volgens First Air Canada, de zaken deze lente enigszins anders zijn. Enerzijds is het weer bijzonder slecht (- 44° C in de omgeving van Ward Hunt in april, zoals we de laatste dagen al constateerden bij de expedities die langs die weg zijn gegaan - dit is ongekend) ; anderzijds was de vorige winter extreem warm, met als direct gevolg dat de ijskap van de noordpool helemaal verbrokkeld en gescheurd is zoals nooit voordien. Daar landen na half mei zou veel te gevaarlijk zijn; dus na die tijd kunnen er geen expedities meer worden gerepatrieerd.

Slecht nieuws in het algemeen voor alle expedities die de noordpool willen bereiken en voor Compaq Pole II in het bijzonder.
Voor de expedities die het traject langs Ward Hunt ondernemen, zien we niet goed in hoe ze de resterende 5 of 600 km kunnen overbruggen, terwijl ze met een gemiddelde van 3 of 4 km per dag vooruit komen. Ze hebben ook nog maar 30 dagen om op de pool te geraken. Ze zouden naar een gemiddelde van minstens 20 km/dag moeten om te slagen. De Singaporeaan Khoo Swee Chiow (zie onze rubriek " Andere expedities / Live ") vordert snel, maar hij reist licht en laat zich meermaals bevoorraden. De andere expedities, zoals de drie Britse vrouwen of het echtpaar Sjogren, bijvoorbeeld, kozen voor de autonomie. Een gemiddelde van 20 km/dag halen met het gewicht dat ze meezeulen en op dit moeilijke terrein, is een utopie. Zo leren we eens te meer dat er wel degelijk een wezenlijk verschil bestaat tussen de inspanningen van de teams die in autonomie reizen en de expedities die zich onderweg laten bevoorraden.

Voor Compaq Pole II is de situatie nog prangender. De mannen moeten eens te meer het einde van hun avontuur onder ogen zien. Nauwelijks enkele dagen moesten ze het idee van een integrale oversteek laten varen. Ze kozen dan een nieuwe doelstelling, met name het bereiken van de pool begin juni. Dat was mogelijk geweest, als de toestand op het terrein zou verbeteren. Zo zag het er de laatste dagen ook naar uit.
Maar de beslissing van First Air is onverbiddelijk. Er dient dus een nieuwe strategie te worden gekozen. Hubert en Dansercoer werden gisteren op de hoogte gebracht door het HQ en ze hebben de nodige bedenktijd genomen.
Veel opties blijven er echter niet over voor onze beide poolgangers. Enkele overwegingen. Eén : ze kunnen onmogelijk (of praktisch onmogelijk) de noordpool bereiken voor 15-20 mei. Twee : de mannen hebben nog maar voor 47 dagen voedsel in hun voorraad. Drie : aangezien First Air geen expedities gaat recupereren voorbij de noordpool, zal de Franse touroperator Cerpolex voor de repatriëring moeten zorgen. Vier : Dixie en Alain willen zo ver mogelijk naar het noorden gaan ; we zien ze eerlijk gezegd niet rechtsomkeer maken richting kaap Anisiy terwijl de ijsdrift hen in tegengestelde richting voert. Vijf : Cerpolex installeert jaarlijks de toeristische basis van Barneo in de nabijheid van de noordpool (zie ons verslag van vorige vrijdag) en sluit die basis gewoonlijk ergens begin mei. Dat is kort dag. Zes : de verantwoordelijken van Cerpolex zullen uiteraard zo lang mogelijk wachten - eind april of begin mei al naargelang het programma van hun klanten - om Alain en Dixie op te pikken. Zodat ze in de laatste twee weken van hun avontuur zo dicht mogelijk in de buurt kunnen komen van Barneo of van elk ander punt waar een vliegtuig of een helikopter hen zou kunnen komen halen. Maar waar zullen Alain en Dixie zich rond die tijd bevinden ? Zoals ze nu vorderen en zelfs als ze er de zweep over leggen, zijn ze vermoedelijk te ver verwijderd van alle luchthavens om vlotjes te kunnen worden geëvacueerd. We praten immers over een MI 8 helikopter of over een kleine Antonov (genre Twin Otter). Dit zijn de enige toestellen die de twee kunnen repatriëren, maar hun brandstofvoorraad is beperkt tot 1200 km (en dan zitten de tanks barstensvol). Men mag ook niet vergeten dat er ook nog een terugvlucht is. Als de afstand van de evacuatievlucht groter is, dan moet er een heel andere reddingsoperatie worden uitgewerkt, met kampen onderweg, brandstofdepots op het ijs en natuurlijk het risico dat er vaten verdwijnen als het ijs opensplijt of dat men niet meer kan landen op dezelfde plek om bij te tanken omdat het terrein totaal veranderd is. Want het noordpoolijs verandert dit jaar elke dag.
Kortom, voor de Compaq Pole II expeditie dient zich een periode van koud zweet aan…

Dinsdag 16 april (day 51) : 3 uren gezeild maar opnieuw veel watergeulen …

Voor de eerste maal sinds het begin van de expeditie hebben Alain en Dixie hun zeilen drie uur lang onafgebroken kunnen gebruiken. Zoals we eerder al hadden aangekondigd, was het terrein inderdaad een stuk vlakker geworden.
Toch blijft dit hele avontuur in het teken van pech en tegenslagen staan. Opnieuw werden ze geconfronteerd met watergeulen. Ze moesten ook anderhalf uur werken aan het ontwarren van de lijnen van één van de powerkites die kwam vast te zitten in een compressiezone. Bovendien is er de sterke ijsdrift die hen dit keer naar het oosten voert. Balans van één dag: effectief 7 km opgeschoven naar het noorden.

-40°C gisteren en -23°C vandaag, dus iets zachtere temperaturen, 7 uren dagelijks werk, uitstekende sfeer en fysieke conditie van de grote dagen...

6e aflevering van het relaas van Nansen

We gaan vandaag verder met het adembenemende verhaal van Nansen dat zich, zoals u weet, dag op dag 107 jaar geleden heeft afgespeeld.
Op 14 april 1895 besluiten Nansen en Johansen hun tocht naar de noordpool te staken en terug te keren naar Terre François Joseph (Siberië).

Maandag 15 april (day 50) : Geen gesprek, geen email vandaag...

Meer informatie over de status van ons pedagogish project dat ontstond ten tijde van onze vorige expeditie THE WALL IN ANTARCTICA CLIQUER ICI

In afwachting van ons gesprek van vandaag
ontdekt u hier hoe avonturiers-ontdekkingsreizigers
hun koers bepalen in het weinig gastvrije poolgebied
Een tekst van Christian de Marliave

 

To display the pevious follow up, please click
on related week below the button "Dispatches"