Een
nieuwe kaart met gedetailleerde posities
De
kaart van de laatste etappe
Zondag 21 april (day 56) : Op zoek naar een geschikte landingsplaats...
Alain
en Dixie volgen al drie dagen een nieuwe koers, sinds ze vernamen
dat er geen repatriëringen op de noordpool mogelijk zouden
zijn na half mei. Ze begeven zich nu in de richting van kaap Arktichewski
en het eiland Stredny (zie
onze kaart met het parcours van de terugtocht). Daar zal de
Antonov 2 opstijgen die hen op het ijs moet oppikken.
Welke
onbekende factoren en risico's brengt zo'n repatriëringsoperatie
met zich mee ?
1/
De Russische eenmotorige Antonov 2 heeft slechts een autonomie van
1200 km, als hij volgeladen is met vaten brandstof en als hij
niet te veel extra gewicht moet meenemen. Nu, dat laatste is geen
probleem : de sledes wegen amper honderd kg en de beide mannen zijn
sterk vermagerd, vooral Alain.
Maar ze bevinden zich te ver van kaap Arktichewski ; de mannen staan
vandaag nog op 820 km van Stredny-Arktichewski. Ze kunnen blijkbaar
niet voldoende kilometers maken om de aanleg van een tussenliggend
brandstofdepot te vermijden, tenminste als we rekening houden met
de toestand van het ijs van de laatste dagen (erger dan ooit, zeggen
ze). Er zal dus op het ijs een klein brandstofdepot moeten worden
voorzien, ergens tussen de vertrekbasis en de plek waar de expeditie
zich op dat moment zal bevinden. Dat depot komt dus niet op het
vasteland (wat een veel betere oplossing zou zijn) maar op een ijskap
die (dat hebben we gezien) dit jaar onvoorspelbaarder is dan ooit.
2/ De Antonov 2 heeft op het ijs in elk geval een baan nodig
van 300 m lengte om met zijn ski's te kunnen landen; het oppervlak
moet uiteraard zo effen mogelijk zijn en het ijs moet minstens 60
cm dik zijn. Maar sinds ze van richting veranderd zijn, stellen
Alain en Dixie vast dat het ijs steeds dunner wordt - vanavond kamperen
ze bijvoorbeeld op een jonge ijslaag van 30 cm dikte. Dus niet dik
genoeg om te landen.
3/ Sinds ze kaap Anisiy verlieten, op 25 februari, hebben ze
nog niet één keer een terrein gezien dat geschikt
zou zijn voor de landing van de Antonov 2 ; ze moeten dus hopen
dat ze spoedig toch zo'n terrein vinden.
Uiteraard hebben we het nu over de optimale omstandigheden van de
pick-up ; maar alle specialisten weten dat de Russische piloten
in het noordpoolgebied door de wol geverfd zijn en dat ze in noodsituaties
tot mirakels in staat zijn.
4/ Wanneer gaat dit allemaal gebeuren ? Zodra Cerpolex over
de nodige toestellen beschikt. Want voor dit soort operaties heb
je een op het land (in dit geval op het eiland Stredny) een MI 8
helikopter nodig die stand-by is en in geval van nood hulp kan verstrekken.
In de eerste dagen van de komende week werkt Cerpolex nog aan een
grote operatie van de National Scientific Foundation (NSF), die
momenteel bezig is met de recuperatie van peilsondes uit de oceaan
op meer dan 4000 m diepte (hier
meer info over dat programma). Ten vroegste woensdag of donderdag
kunnen de mannen van Compaq Pole II worden gerepatrieerd.
De mannen draaien de laatste twee dagen als het ware rondjes, want
de ijsdrift maakt bokkesprongen. Nu eens drijven ze richting oosten,
dan weer naar het westen. Het kwik is weer gedaald tot -30°
C, lhet weer is bijzonder fraai, maar natuurlijk heeft alles zijn
glans verloren... Nog steeds geen geschikte landingsplaats gevonden...
Zaterdag 20 april (day 55) : Geen gesprek vandaag
Vrijdag 19 april (day 54) : Ze blijven doorgaan terwijl het HQ de
operatie " repatriëring " Voorbereidt...
|
Interview
van Dixie op 18 april door Dennis Vanslembrouck van
VT4
|
|
De
repatriëring van Alain en Dixie vraagt veel voorbereidend werk.
Daarom kunnen we vandaag geen volledige analyse van de situatie
verzorgen. We zullen dat in de loop van het weekend doen.
Toch
iets meer info over het satellietgesprek van vandaag (Iridium);
de beide mannen verkeren in een uitstekende fysieke conditie ; ook
het moreel is opperbest ondanks de nakende opgave. Ze blijven vooralsnog
uit alle macht doorgaan (ze weten dat ze kaap Arktichewski zo dicht
mogelijk moeten naderen) in een surrealistische omgeving (de ijskap
is chaotischer dan ooit, bezaaid met gigantische ijsblokken, hoog
als kathedralen, enz.). Ze moeten zo ver mogelijk in de richting
van de plek waar volgende week een Antonov 2 zal opstijgen om hen
op te pikken. Als alles goed gaat...
Wij
danken Zijne Koninklijke Hoogheid Prins Filip en Prinses Mathilde
voor hun grote interesse in onze expeditie en voor hun bemoedigende
woorden aan het adres van onze twee poolavonturiers.
|
|
Volgende
week publiceren we het aangekondigde dossier over de honderdjarige
controverse rond Peary en Cook. Wie van beiden was de eerste man
op de noordpool? En waren ze überhaupt wel allebei op de noordpool?
Dinsdag 18 april (day 53) : Ze moeten zich terugtrekken. De laatste
etappe van de expeditie zal niet de kalmste zijn...
De
mannen zijn natuurlijk behoorlijk geschokt door het nieuws van First
Air Canada : geen evacuatie op de noordpool na 15-20 mei. Dat betekent
dat Alain en Dixie belangrijke beslissingen moeten nemen over de
manier waarop ze door de logistieke diensten van Cerpolex willen
gerepatrieerd worden.
De situatie wijzigt van uur tot uur (waar moeten ze worden opgepikt
? door welk toestel ? kunnen ze wel voldoende dichtbij komen voor
een evacuatie-operatie? Waar kan het toestel opstijgen ? is er een
geschikte landingsplaats ? enz.). We kunnen nog geen gedetailleerd
scenario uitschrijven voor de gebeurtenissen die ons in de laatste
etappe van dit avontuur te wachten staan.
Eén ding staat echter vast : het team van het HQ zal ervoor
zorgen dat de talrijke bezoekers van onze site deze belangrijke
evacuatiegebeurtenissen op de voet kunnen volgen. Dag na dag, zonodig
zelfs uur na uur en dus bijna rechtstreeks.
Ondertussen
hebben de mannen, dapper en hardnekkig als ze zijn, bijna de hele
achterstand goedgemaakt die ze gisteren hadden opgelopen. Bovendien
steeg het kwik plots tot -20°. Da's al een heel ander gevoel,
vinden ze. Het betekent ook dat Alain en Dixe in goede doen verkeren.
Ze zijn helemaal klaar voor hun laatste opdracht: de reddingsoperatie
tot een goed einde brengen.
Woensdag 17 april (day 52) : tweemaal slecht nieuws.
Ten
eerste : Alain en Dixie zijn vandaag hun tent niet uit geweest.
Een witte dag (white out), geen zichtbaarheid en de hele dag een
stevige zuidwestenwind van 35 à 50 km/u. Resultaat : 20 km
afgedreven naar het oosten en zelfs enkele kilometers naar het zuiden.
Gisteren bevonden ze zich op 1164 km van de pool. Vanavond staat
er op hun GPS teller 1172 km... Niet erg verheugend.
Ten tweede : De Canadese maatschappij First Air (die
in het noordpoolgebied avonturiers evacueert die hun tocht hebben
gestaakt) bevestigde ons zopas wat we al enkele weken vermoedden
: in tegenstelling met andere jaren kunnen hun Twin Otter toestellen,
die gestationeerd zijn in Resolute Bay, de noordpoolreizigers dit
jaar niet gaan halen na half mei, terwijl dit anders kan tot begin
juni (soms zelfs medio juni). Waarom ? Omdat, volgens First Air
Canada, de zaken deze lente enigszins anders zijn. Enerzijds is
het weer bijzonder slecht (- 44° C in de omgeving van Ward Hunt
in april, zoals we de laatste dagen al constateerden bij de expedities
die langs die weg zijn gegaan - dit is ongekend) ; anderzijds was
de vorige winter extreem warm, met als direct gevolg dat de ijskap
van de noordpool helemaal verbrokkeld en gescheurd is zoals nooit
voordien. Daar landen na half mei zou veel te gevaarlijk zijn; dus
na die tijd kunnen er geen expedities meer worden gerepatrieerd.
Slecht
nieuws in het algemeen voor alle expedities die de noordpool willen
bereiken en voor Compaq Pole II in het bijzonder.
Voor de expedities die het traject langs Ward Hunt ondernemen, zien
we niet goed in hoe ze de resterende 5 of 600 km kunnen overbruggen,
terwijl ze met een gemiddelde van 3 of 4 km per dag vooruit komen.
Ze hebben ook nog maar 30 dagen om op de pool te geraken. Ze zouden
naar een gemiddelde van minstens 20 km/dag moeten om te slagen.
De Singaporeaan Khoo Swee Chiow (zie onze rubriek " Andere
expedities / Live ") vordert snel, maar hij reist licht en
laat zich meermaals bevoorraden. De andere expedities, zoals de
drie Britse vrouwen of het echtpaar Sjogren, bijvoorbeeld, kozen
voor de autonomie. Een gemiddelde van 20 km/dag halen met het gewicht
dat ze meezeulen en op dit moeilijke terrein, is een utopie. Zo
leren we eens te meer dat er wel degelijk een wezenlijk verschil
bestaat tussen de inspanningen van de teams die in autonomie reizen
en de expedities die zich onderweg laten bevoorraden.
Voor Compaq Pole II is de situatie nog prangender. De mannen moeten
eens te meer het einde van hun avontuur onder ogen zien. Nauwelijks
enkele dagen moesten ze het idee van een integrale oversteek laten
varen. Ze kozen dan een nieuwe doelstelling, met name het bereiken
van de pool begin juni. Dat was mogelijk geweest, als de toestand
op het terrein zou verbeteren. Zo zag het er de laatste dagen ook
naar uit.
Maar de beslissing van First Air is onverbiddelijk. Er dient dus
een nieuwe strategie te worden gekozen. Hubert en Dansercoer werden
gisteren op de hoogte gebracht door het HQ en ze hebben de nodige
bedenktijd genomen.
Veel opties blijven er echter niet over voor onze beide poolgangers.
Enkele overwegingen. Eén : ze kunnen onmogelijk (of praktisch
onmogelijk) de noordpool bereiken voor 15-20 mei. Twee : de mannen
hebben nog maar voor 47 dagen voedsel in hun voorraad. Drie : aangezien
First Air geen expedities gaat recupereren voorbij de noordpool,
zal de Franse touroperator Cerpolex voor de repatriëring moeten
zorgen. Vier
: Dixie en Alain willen zo ver mogelijk naar het noorden gaan ;
we zien ze eerlijk gezegd niet rechtsomkeer maken richting kaap
Anisiy terwijl de ijsdrift hen in tegengestelde richting voert.
Vijf : Cerpolex installeert jaarlijks de toeristische basis van
Barneo in de nabijheid van de noordpool (zie ons verslag van vorige
vrijdag) en sluit die basis gewoonlijk ergens begin mei. Dat is
kort dag. Zes : de verantwoordelijken van Cerpolex zullen uiteraard
zo lang mogelijk wachten - eind april of begin mei al naargelang
het programma van hun klanten - om Alain en Dixie op te pikken.
Zodat ze in de laatste twee weken van hun avontuur zo dicht mogelijk
in de buurt kunnen komen van Barneo of van elk ander punt waar een
vliegtuig of een helikopter hen zou kunnen komen halen. Maar waar
zullen Alain en Dixie zich rond die tijd bevinden ? Zoals ze nu
vorderen en zelfs als ze er de zweep over leggen, zijn ze vermoedelijk
te ver verwijderd van alle luchthavens om vlotjes te kunnen worden
geëvacueerd. We
praten immers over een MI 8 helikopter of over een kleine Antonov
(genre Twin Otter). Dit zijn de enige toestellen die de twee kunnen
repatriëren, maar hun brandstofvoorraad is beperkt tot 1200
km (en dan zitten de tanks barstensvol). Men mag ook niet vergeten
dat er ook nog een terugvlucht is. Als de afstand van de evacuatievlucht
groter is, dan moet er een heel andere reddingsoperatie worden uitgewerkt,
met kampen onderweg, brandstofdepots op het ijs en natuurlijk het
risico dat er vaten verdwijnen als het ijs opensplijt of dat men
niet meer kan landen op dezelfde plek om bij te tanken omdat het
terrein totaal veranderd is. Want het noordpoolijs verandert dit
jaar elke dag.
Kortom, voor de Compaq Pole II expeditie dient zich een periode
van koud zweet aan
Dinsdag 16 april (day 51) : 3 uren gezeild maar opnieuw veel watergeulen
Voor
de eerste maal sinds het begin van de expeditie hebben Alain en
Dixie hun zeilen drie uur lang onafgebroken kunnen gebruiken. Zoals
we eerder al hadden aangekondigd, was het terrein inderdaad een
stuk vlakker geworden.
Toch blijft dit hele avontuur in het teken van pech en tegenslagen
staan. Opnieuw werden ze geconfronteerd met watergeulen. Ze moesten
ook anderhalf uur werken aan het ontwarren van de lijnen van één
van de powerkites die kwam vast te zitten in een compressiezone.
Bovendien is er de sterke ijsdrift die hen dit keer naar het oosten
voert. Balans van één dag: effectief 7 km opgeschoven
naar het noorden.
-40°C
gisteren en -23°C vandaag, dus iets zachtere temperaturen, 7
uren dagelijks werk, uitstekende sfeer en fysieke conditie van de
grote dagen...
6e
aflevering van het relaas van Nansen
We
gaan vandaag verder met het adembenemende verhaal van Nansen dat
zich, zoals u weet, dag op dag 107 jaar geleden heeft afgespeeld.
Op 14 april 1895 besluiten Nansen en Johansen hun tocht naar de
noordpool te staken en terug te keren naar Terre François
Joseph (Siberië).
Maandag 15 april (day 50) : Geen gesprek, geen email vandaag...
Meer
informatie over de status van ons pedagogish project dat
ontstond ten tijde van onze vorige expeditie
THE
WALL IN ANTARCTICA
CLIQUER
ICI
|
In
afwachting van ons gesprek van vandaag
ontdekt u hier hoe avonturiers-ontdekkingsreizigers
hun koers bepalen in het weinig gastvrije poolgebied
Een
tekst van Christian de Marliave
To
display the pevious follow up, please click
on related week below the button "Dispatches"